Ben jij al dood
Heeft u dat wel eens dat u deze vraag stelt in uw hoofd? U ziet uw oude vrinden voor u waar u geen contact meer mee hebt. De tijd stampt voorbij. Ik stel de vraag. Met mijn ogen dicht draai ik drie keer een rondje. In een kring staan mijn vrienden om me heen mijn arm gestrekt en met mijn vinger wijzend. Ik probeer een willekeurige stop te maken.
Mijn vinger wijst naar Andree. Andree de zeiler, de drinker de zoon van een vader.
Ben jij dood Andree, vraag ik? Weet je Rets, wat maakt het nu eigenlijk uit? Je keek niet echt naar me om. Je was de zoveelste gesjeesde scheidenaar die hier op de Scheendijk kwam wonen. Gevlucht van huis en haard. Ja gescheiden was ik, maar niet gevlucht. Ik ontliep niet mijn verantwoordelijkheden.
Laat me niet lachen, bulderde Andree. Je hebt je kinderen en vrouw in de steek gelaten om je lul weer ergens anders in te hangen. Niet prikken maar hangen, hoe wist hij dat nou? Hij moet wel dood zijn anders kan hij het niet weten. Dat doden kijken op al mijn prive-plekken benauwde mij wel enigzins.
Nee Andree, ik ben niet weggelopen , het was over, klaar, uit. Ik had geen ander.
Lul niet man, na twee dagen hier hing je al op de Evenaar te zuipen en zat je achter de dochter van de kroegbaas aan.
Gelul, brieste ik, weet niet eens hoe ze heet! Je had geen namen nodig als het maar jong en gewillig was. Andree werd een nacht merrie. Mijn 3 jaar in een caravan op de Scheendijk in Breukelen was geen pretje laat staan een soort van feestelijke midlife crisis.
Ik heb er gezopen en ik heb er gehuild.
Jaja van blijdschap zeker. Verstopt tussen alholisten en gokverslaafden en criminelen.
De Scheendijk een lieflijk dijkje met zogenaamde trekgaten naar de Lossdrechtse plassen. Mijn caravan was maar 9 bij 3 meter met 1 kachel en 1 slaapkamer en een piepklein tuintje. Maar, het was wel van mij. Na 3 maanden kocht ik een bootje en genoot elke dag weer met volle teugen van de prachtige natuur. Mijn kinderen kwamen om het weekend langs en ook zij genoten van die andere “vrijheid”. Ze konden de caravan uitlopen en dan meteen het water in.
Je maakt het wel erg romantisch zei Andree. Ik heb je zien lijden, zien kapotgaan aan drank en verdriet. Je kwam thuis met vrouwen waar je normaliter geen aandacht aan zou schenken. De ene na de andere borderliner tracteerde je caravan met een bezoekje.
Andree, je bent dronken. Ik had gewoon inkomen, jij werkte zogenaamd bij je vader, jij was zogenaamd schipper op een rondvaartboot. Je was een mietje, uit het huis geflikkerd door je vader en moeder. Een looser!.
Als een zeepbel verdween Andree van mijn netvlies. Mijn vinger wees nog naar voren mijn handen voor mijn ogen.
Mijn jongste kijkt naar mij en vraagt, papa mag ik meedoen?
Scheiden een onderwerp op zich. Veel scheidenaars hebben onderdak nodig en verdwijnen op plekken die we eigenlijk alleen kennen van de zomer. Ze kopen of pachten een caravan aan het water. Sommige blijven daar jaren wonen, sommigen sterven daar.
Sommigen schrijven er over.