Doe niet zo flauw Lodewijk.
Doe niet zo flauw. Het debat tussen Samsom en Lodewijk was exact van wat er te verwachten viel. Samsom die beloofde nog beter zijn best te doen en Lodewijk die aangaf op een andere manier zijn best te doen.
Een diaree gevecht om niets. Een gevecht om wie het vette verlies zoveel mogelijk kon beperken.
Samsom die vooraf aangaf dat hij graag weerstand wilde. Niet van Monasch, nee die wilde zelf geen weerstand geven.
Dan maar Asscher die mede verantwoordelijk is voor het debacle dat boven het hoofd van de eens zo succesvolle partij zweeft.
Een partij geleid door een slechte clown met een smalend lachje.
De weerstand, als je al van weerstand kan spreken, van Asscher was geplaveid met witte watten maar wel gericht op Samsom zijn competenties op het gebied van leiderschap, of nog beter gezegd, het ontbreken van die competenties.
De zijige Asscher was van mening dat hij wel over dergelijk competenties zou beschikken.
Het is te triest voor woorden dat er maar weinig nodig is om boven de twee heren uit te groeien.
Asscher gaf een steekje hier een steekje daar en dat was al teveel voor Samsom. Kirrend en bijna huilend verzocht hij Asscher niet zo flauw te doen. Doe niet zo flauw was het enige wat de leider van de PvdA kon uit brengen. Het was symptomatisch voor het gemis aan leiderschap aan ruggegraat. Niet echt het voorbeeld van iemand met zogenaamde “ballen” of van iemand die zijn partij uit het zuigende klei kon trekken.
Gek, maar ik kreeg zelfs medelijden met deze clown die in zijn eigen grappen en geleuter verstrikt was geraakt en dat met een totaal verkeerde vorm van arrogantie nog trachtte goed te praten.
Te lang heeft hij geheuld met de VVD en niet hij alleen, ook Asscher was en is geen haar beter. Twee piassen die alleen elkaar nog konden bestrijden. Een strijd om niets een strijd niet voor winnaars maar voor verliezers.
Twee verantwoordelijken voor de misere waar de partij in verkeert en daarom ook zo fout dat ze zich verkiesbaar hebben gesteld.