Ik ben er klaar mee. het leven is zinloos. Een vrouw op tv die zegt dat haar leven geen inhoud meer heeft. Ze voegt niks meer toe. ik breng niks meer in. Mijn huisarts wil er over praten, maar daar blijft het bij. Zelfs als je als oudere dood wil luisteren ze niet.
Van binnen ben ik gewoon al dood en dat is best een raar gevoel. Er moet een reden zijn om een doodswens uit te voeren. Je leven moet voltooid zijn.
Die arme mevrouw ik zie de hele dag op politiek 24 figuren die volkomen zinloos slap ouwehoeren. Beste mevrouw dat is pas zinloos. Je zou dat mens wel voor de kont willen schoppen. Je bent echt top, mooi grijs haar en loop niet zo te huilen, te mekkeren. maak je dan fucking nuttig! Het praten over het beëindigen van je leven lijkt op het drinken van koude soep. Bij elke teug denk je dat je iets vergeten bent. Deze mevrouw is vergeten hoe je moet leven. Ze heeft de strijd verloren ondanks de bemoedigende woorden van haar kinderen, die het maar flauwekul vinden. Je bent echt nog bruikbaar, moeder. Tot volgende week, Vergeet je niet de deur op slot te doen. We bellen.
Soms maakt ze er een gedicht van
het leven van mij is kapot
als ik slik dan proef ik snot
als mijn kinderen weer gaan
ziet geen hond me staan, slaan en slaat
de klok, het raam, mijn bank mijn broek
ik laat een wind vanuit elke hoek
Geen echtgenoot meer die wijst naar zijn rode broek
Laat mij maar sterven dat doet mij leven
je mag mijn nieren mijn hart maar niet mijn dood
Respect voor de dood en respectvol dood gaan is een keuze die iedereen mag maken. Maar soms bekruipt me het gevoel dat als je de 50 bent gepasseerd het respect voor jou als mens wegvloeit als bij een oud varken aan de diaree. Respect voor ouderen lijkt een gepasseerd station waar de wind vrij spel heeft.
Ja, lieve oude vrouw, wees blij u heeft een keuze zolang u blijft leven.