Je kan mijn rug op.
Je kan mijn rug op. Met lede ogen zie ik hoe mijn vrouw de tas vult van mijn zoon van twaalf. Nu al bijna een week op het VSO en nu al getergd en getreiterd door het gewicht van zijn rugzak.
Vandaag bijna alle vakken dus de rugzak, waar hij eigenlijk in zou kunnen wonen, knalt bijna uit zijn vermoeide naden.
Na drie hernia’s weet ik veel over ruggen voor mensen op een wat hogere leeftijd. Mijn zoon heeft een ruggetje van een magere twaalfjarige en het figuur van een spijker. Niet zo hard als een spijker maar zo dun als een spijker.
Na het inpakken blijkt dat zijn boekenkast zo goed als leeg is en tilt mijn vrouw hijgend en puffend de tas twee trappen naar beneden. Ik maak zijn lunch klaar en weet niet waar ik deze nog kwijt kan in de overvolle tas.
Ik wring hem in het voorvak naast zijn agenda.
Ik probeer het gewicht. Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen. Het ding is lood en lood zwaar.
Volgens mij gaat het hier om een VSO en niet om een opleiding tot marinier. Ik loop naar boven en haal de gewraakte weegschaal van de slaapkamer.
De tas kan ik een voudig op de weegschaal rechtop zetten zonder dat hij valt, de wijzer geeft 11 kilo aan.
Elf kilo, wellicht dat u denkt, dat is toch niks? De meeste mensen hebben dat al mee te dragen rond hun middel.
Gelul, we hebben het hier over een kind in de groei. Kinderarbeid bestaat niet meer en in de kolenmijnen hoeven ze ook niet meer te werken.
Mijn zoon heeft geluk dat hij niet kilometers hoeft te fietsen.
Buiten wacht ik, samen met hem en de rugzak, op het busje dat hem naar het voortgezet speciaal onderwijs zal brengen.
Wat is er zo speciaal aan deze school? Het is zeer speciaal dat ze kinderen op deze manier fysiek belasten.
Ik zit naast hem en filoseer samen met hem over het gewicht van de rugzak.
Mijn brugklastijd was een stuk lichter. Mijn zoon geeft aan dat hij spullen meeneemt die hij soms niet gebruikt. Als voorbeeld geeft hij woordenboeken aan. Meestal zijn ze dik en zwaar. Welk nut heeft het ze mee te nemen als ze niet nodig zijn.
Nog meer is het verbazend te noemen dat scholen uberhaupt niet werken met Ipads of andere moderen technieken die al jaren het boek hebben verdreven. Ik snap nu meteen waarom we niet voor de boeken hoeven te betalen, geen hond wil ze meer hebben. Elk leerboek en werkboek zijn eenvoudigweg ook digitaal weg te zetten en vergen slechts een kleine ruimte op een tablet.
Nee, nee, mijn zoon mag zijn tablet wel meenemen maar alleen gebruiken in de pauzes.
Als ik een woord niet begrijp of niet weet in welke taal dan ook dan vind ik het antwood gewoon op het nternet. Mijn zoon heeft die vaardigheid ook, alleen hij mag het niet op school toepassen.
Ik vraag hem waarom dat zo is. Hij laat me weten dat de school vindt dat ze het eerst moeten leren van papier.
Ik heb nog nooit zoiets knulligs gehoord.
Klinkt als ” we gaan eerst zwaardvechten en rondrennen in een harnas” om later beter om te gaan met moderne technieken.
Een korte rondleiding op Google geeft niet echt duidelijkheid en er komen verschilende meningen en adviezen naar voren:
- Een rugzak mag niet meer dan 10% van het eigen gewicht wegen.
- Neem een rolwagentje.
- Wij moesten ook zwaar tillen en we leven nog steeds.
- In Nederland zijn er geen aanwijzingen gevonden dat er meer rugklachten zijn.
- Wat dacht je van een verkeerde zithouding achter een Ipad of laptop? Net zo erg, laat staan niet nog erger.
- Ze zijn toch geen mietjes?
- Zoek een school waar ze Ipads gebruiken
Schiet niet echt op, bedenk ik me terwijl ik de schuifdeur van het busje sluit en zwaai naar chauffeur en kind.
Het is verbazingwekend hoe makkelijk ouders kunnen zijn als het gaat om spelen achter de computer, tablet of smartphone maar wanneer het op school aankomt ineens zeer ouderwets worden.
Hoe makkelijk zijn we als kinderen weigeren iets gezonds te eten of staan we toe dat ze naar films kijken waar de ledematen je om de oren vliegen? We zijn blij als we zelf bijna 80% van onze tijd kunnen staren op smartphone dan wel tablet om onze tijdlijn bij te houden of die van andere te bevuilen. Hoe star zijn we dan ineens als het om school gaat waar alle gemakken nog worden gezien als bijna iets duivels? Je zou bijna denken dat het uit schuldgevoel is!
Natuurlijk niet alle ouders.
Het gaat mij er niet om dat kinderen alles maar makkelijk moeten krijgen. Nee, kinderen moeten gebruik kunnen maken van de moderne technieken en mogen zich, wat mij betreft, vergapen en bescheuren om onze middeleeuwse toepassingen in een museum.
Een school die moderne middelen schuwt zal een achterstand oplopen en met haar ook de schoolkinderen.
Zo nu eerst even stofzuigen en dan mijn rug op.