Kinderterreur
Het is maar een woord, maar met enorm veel lading. Een lading die weer door iedereen anders wordt ervaren.
Kinderterreur in de vorm van pesterijen die kinderen naar elkaar meedogenloos uitvoeren is niet nieuw en niet alleen van deze tijd. Indien je een kind hebt die vaak wordt gepest dan weet u wat ik bedoel. Pesten begint al heel vroeg. De gevechten die plaatsvinden in de zandbak of in de speeltuin zijn werkelijk mensonterend.
En het zijn zeker niet alleen de kinderen, maar juist ook de ouders die hetzelfde gedrag vertonen die lijkt op het steunen van de terreur. Het snauwerige gebeuzel tegen een kind van een kwade ouder wiens kind loopt te dreinen omdat die wat lang moet wachten tot hij op de schommel mag. De neurotische ouders die proberen hun kind zich fatsoenlijk en sociaal te laten gedragen. Dat doen ze exact één keer en dan worden de sociale vaardigheden diep weggestopt.
Een ouder die luid roept tegen zijn kind dat die nu echt aan de beurt is. Jij bent nu hoor! Laat je niet wegduwen!
U snapt natuurlijk dat de boodschap die een ouder daar mee aan zijn kind geeft erg verwarrend is.
Ik moet u bekennen dat ik sommige kinderen van anderen echt verschrikkelijk vind. Zo verschrikkelijk ongemanierd en zo asociaal. We hebben het dan wel over kinderen tussen 4 en 9. Eigenlijk kunnen die niet asociaal zijn, ze zijn slechts aan het kopiëren. Vooral kinderen die iets mankeren , zijn dubbel de klos. Sommige autistische kinderen zijn vaak het doelwit van pesterijen omdat hun gedrag “anders” is. Een autistisch kind ziet de wereld op zijn manier. Voor zijn omgeving is hij een vreemde met ander gedrag. Niet persé agressief gedrag maar ander gedrag. In het begin voor ouders nog geen probleem, maar als hij ouder wordt en zijn omgeving ook, ontstaat er een sociale afstand en wordt hij ineens gepest en wordt hij het pispaaltje van elk ander kind die anders zo aardig tegen hem waren.
Elke dag moet hij nu hopen dat hij niet gepest wordt. Het is waanzinnig pijnlijk, voor ouders, om dit mee te moeten maken omdat je er bijna niks tegen kunt doen. Het spreekt voor zich dat dit nog veel lastiger voor het kind zelf is. Vaak wordt gedacht dat autisten minder gevoelens hebben maar vaak zijn ze juist zeer gevoelig en kunnen ze niet bevatten waarom het pesten ineens gebeurd en kan het leiden tot enorme huilbuien dan wel agressie. Het gevaar van een totale isolement ligt op de loer en als ouder voel je je vaak machteloos.
Iedereen weet dat kinderen vreselijk hard tegen elkaar kunnen zijn, maar dat betekent niet dat je het moet accepteren. Als ouder moet je niet het verlengstuk zijn van de negatieve houding van je kind of andersom en zul je hem of haar een spiegel moeten voorhouden en zelf het goede voorbeeld moeten geven.
Elk kind verdient een plek waar hij of zij zich gelukkig voelt onder andere kinderen en in een veilige omgeving. Elke ouder kan daar aan meewerken.
Tenslotte, je hoeft geen autist te zijn om meedogenloos gepest te worden.