Mijn aambei lijkt wel een aardbei
Er staat wel ” mijn ” maar het liefst wil je er niets mee te maken hebben. Laat hem alsjeblieft niet van mij zijn. Een aambei is er niet opeens, er gaan vele uren, dagen en weken aan vooraf.
Ik weet nog wel dat ik eerst wat jeuk had en dat dat me deed denken aan mijn jeugd. Maar dan was er sprake van wormen. Ik vrat altijd aan mijn nagels en al dat vuil en bacterien kwamen in mijn lichaam plus ook larfjes en ander gespuis.
Soms had ik wel van iets wat leek op een aambei, laat ik eerlijk zeggen voelde. Mijn leeftijd gaf mij niet meer die elasticiteit die nodig is om je eigen anus te bekijken . Liggen op de rug en een spiegel tussen benen gaven mij een enorme nekkramp.
Ik kon het natuurlijk aan mijn vrouw vragen, maar ondanks mijn vrijgevochten aard kreeg ik het niet uit mijn strot.
Kun jij even mijn anus bekijken, dat lukte dus niet. Een eenvoudig zinnetje met een enorm taboe.
Ondanks die kleine uitstulping leek er ook maar weinig ongemak aan te kleven. Tja kleven…. Een beetje schrijnend gevoel en een beetje bloed …. prima te doen.
Helaas kreeg ik een hernia en u snapt het al, de ruggewervel eindigt ook in dat gebied….. Sorrie dat is naturlijk allemaal onzin, behalve die hernia dan. Ik had heftige pijnen en die konden niet worden onderdrukt. Na het bellen van de huisartsenpost kreeg ik morfine. Leuk morfine, maar het was niet genoeg. In hetzelfde weekend werd die weer verhoogd. Strontziek werd ik van die morfine, maar wat nog veel erger was……. ik kreeg enorme verstoppingen ondanks het laxeermiddel dat ik er gratis en voor niets had bijgekregen. Wat een ramp. In het toilet moest ik vechten, huilen, schreeuwen en vloeken om mijn ontlasting kwijt te raken. Mijn anus veranderde in een flexibele vagina met een enorme klit die in uiterste extase verkeerde. Niks was minder waar. Geen extase maar pijn en een aambei die wel drie keer zo groot leek in vergelijking tot dat bultje van weleer. Mijn ontlasting klopte heftig voor de deur met in de achterste linie een golvende diarree vanwege de ingenomen laxeermiddel. Ik probeerde te verzitten, op alleen de rechterbil zitten verlamde me en hielp niks. Uiteindelijk met tranen in mijn ogen liet ik mijn diafragma wat oplopen en liet telkens een stukje naar buiten komen om het meteen weer af te knijpen. Kleine konijnekeutels viel in het water. Visioenen van rode ontlasting en een gescheurde anus waren mijn deel. De natuur doet zijn werk en het stampen in de achterste linie was te machtig.
Ik beukte mijn vuist meerdere keren tegen de deur en met een enorme knal en met wijd opengesperde ogen schoot de ontlasting in 1 keer in de pot gevolgd door een golf diarree.
Mijn tenen waren verkrampt door het heftig intrekken en mijn anus brandde alsof de duivel zelf er een aansteker onder had gehouden. Minutenlang bleef ik volledig verdoofd en uitgeput als een verslaafde staren naar de goedkope wandtegeltjes van de Gamma. Het grote moment moest nog aanbreken, het moment van het afvegen. Ik zweer het, het liefst was ik in mijn blote kont naar de badkamer gerend om de douche te gebruiken op een manier die we als west europeaan niet gewend zijn. Vanwege de diarree was het afvegen meer het verwijderen van hete vocht vermengd met bloed. De grootste schijtluis ben ik, dus ik wilde niet kijken wat er op het papiertje zat. Ik heb altijd bewondering gehad voor die mensen die zonder schaamte na het snuiten volkomen onberoerd in hun zakdoek kijken. Geloof me, ik doe dat nooit!!! Het idee dat er een intern product zich openbaart vlak voor je ogen ….. nee.
Maar goed na het afvegen, wat op een of andere manier redelijk bevredigend voelde heb ik een stukje wc papier wat nat gemaakt en gewoon tegen mijn anus gehouden. Ik kon bijna het gesis horen en het spiegeltje in de wc leek bijna te beslaan door de ontstane waterdamp. Mijn vrouw klopte zenuwachtig op de deur, niet uit belangstelling, maar met de mededeling dat ze nodig moest en of het nog lang zou duren.
De aambei komt voor bij 50% bij de mensen en kan zeer ongemakkelijk zijn. Een huisarts bezoek kan wel eens handig zijn al leek de vrouwelijke arts waar ik naar toe ging nog minder bereid dan mijn vrouw om even te kijken. Ze vroeg wel of ik ook bloed verloor. Ik knikte ja, maar zei dat dat vast kwam door een scheurtje of een beschadiging. Dit stelde de huisarts gerust en schreef me, zonder op te kijken, een zalfje voor en een gros zakjes met poeder.
Vezels mensen! Vezels eten en geen morfine!
Mocht u na het lezen van deze bekentenis ronduit gefascineerd en nieuwsgierig worden zonder dat u zelf zo’ n verschrikkelijke aandoening heeft, google dan om wat meer medische uitleg te krijgen.
Maar gelukkig doe je dit allemaal wel in je Björn Borg-onderbroek.
Tja dat maakt de uitzondering
Gadver!
Iedereen kan zeggen dat ze mijn dochter is….. Tis net een aambei, je weet het nooit zeker.
meer dan 10 jaar later nog een poging: pap, haal dit eens weg, wil je :’)