Na de Chinees aan de race.
Nadat ik in mijn beste Chinees nummel slessendelrtig had besteld en mijn vrouw hetzelfde keek ik eens goed rond in de zaak. Na het lezen van het nieuws dat menig Chinees restaurant een oase was voor viezigheid en zelfs levend viezigheid was ik op alles voorbereid. In mijn achterzak een plastic zakje om bij eventuele twijfel bewijslast mee te nemen.
De iphone fors opgeladen zodat ik mijn foto’ s direct op Linkelinks kon plaatsen.
Een lieftallig Chinees meisje kwam aan onze tafel en vroeg of we wat wilden drinken. Aan drank valt niet veel te verpesten dus bestelden we een flesje droge witte wijn.
De nummer 36 was fantastisch bereid en smaakte werkelijk voortreffelijk.
In het restaurant zelfs geen rat of kakkerlak te zien.
Teleurgesteld keer ik na 2 uurtjes huiswaarts.
Ik lig nog maar 10 minuten in bed of mijn maag begint als een gek te tollen. Met mijn vingers hou ik mijn lippen aan elkaar omdat anders de kots een uitweg zou vinden voordat ik de wc bereikt had.
Met één grote knal spuug ik het toilet vol. De spetters kleuren de gamma schijtstoel in een soort van gespikkeld dessin waar ik vaag wat onderdelen van een Peking-eend in ontdek. Ik huil als een klein kind terwijl ik ergens vaag mijn vrouw zenuwachtig op de deur hoor bonken. In de gedachte dat ze bezorgd om mij was open ik de deur. Ze duwt me aan de kant en met één grote golf stroomt er van alles langs haar vingers en geloof het of niet, weer zag ik fragmentaties van peking-eend.
U begrijpt hopelijk wel dat mijn relatie met mijn Chinees een absolute dieptepunt heeft bereikt.
De relatie met mijn vrouw is prima.