Per dag een zelfmoord in het leger van de VS.
Elke dag een zelfmoord in het leger van de VS.
We hebben het natuurlijk wel over een enorm groot leger, maar er komen daar dus meer militairen om dan bij acties in Afghanistan tenminste als je dat over een bepaalde periode bekijkt.
Meer dan 300 doden per jaar en er is niemand die begrijpt waarom.
Wel is het duidelijk dat het aantal stijgt net als het aantal aanrandingen en geweldplegingen.
Zelfmoord heeft vaak te maken met problemen die voor de desbetreffende persoon uitzichtloos lijken. De militairen worden al jaren aangemoedigd om zich te melden als ze problemen hebben zodat er op tijd aandacht aan hun probleem wordt geschonken.
Het lijkt alsof de militairen geen hulp willen of durven in te roepen.
Ze zijn bang niet voor vol te worden aangezien.
Uit onderzoek bleek al eerder dat het aantal zelfmoorden onder veteranen enorm groot is.
In 2011 was dat aantal 18 per dag.
In Nederland zijn er geen gegevens bekend, stomweg omdat dat niet wordt bijgehouden.
De Amerikaanse militair lijkt flink blootgesteld te worden aan traumatische ervaringen tijdens hun uitzendingen. Eenmaal uit dienst blijkt het voor een groot aantal veteranen zeer moeilijk om hun “normale” leven weer op te pakken.
Vind je dat raar? Ik vind dat niet raar. Een mens is geen robot en kan volledig in de puinpoeier raken van alleen al de druk van dreiging. Lopen door straten waar elk portiek een aanvaller kan verbergen. Een verborgen bom onder het wegdek. Werken onder een dergelijke stress vergroot de kans op psychisch leed.
De Nederlandse militair wordt beduidend korter en ook minder ingezet op vredesmissies en dat kan wel eens het verschil maken.
De gruwelen die worden ervaren tijdens de missies kunnen van dien aard zijn dat je er als persoon volledig onderdoor gaat zeker als er geen hulp (nazorg) wordt geboden.
Of er nou veel of weinig slachtoffers zijn in Nederland er moet altijd een volwaardig apparaat zijn dat de militairen in kwestie opvangt en ook nog lange tijd op gepaste afstand blijft volgen. Effecten van traumatische gebeurtenissen blijken ook na jaren zich te kunnen openbaren.
De aandacht voor militairen die betrokken zijn geweest bij een missie moet altijd op nummer 1 staan.
Kunnen we eigenlijk wel verwachten dat militairen die zijn blootgesteld aan de meest onvoorstelbare gebeurtenissen hun burgerleven weer gewoon oppakken?