Stilte voor de Brexitstorm
Stilte voor de Brexitstorm
Corona eist alle aandacht op maar de termijnen voor de Brexit, en dan met name voor het handelsakkoord tussen de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk, lopen gewoon door.
De onderhandelingen over dat handelsakkoord lopen uitermate stroef. Niemand geeft voldoende toe aan de ander om resultaten te kunnen melden aan de buitenwereld en dan vooral de eigen achterban. Anders gezegd: we staan op onze strepen als het om ons eigen belang gaat. Voor de Europese Unie, met superonderhandelaar de heer Barnier, speelt dat het geheel van lidstaten er niet op achteruit mag gaan. Wel weten we – wat het resultaat ook zal worden – dat een aantal individuele landen al moeten inleveren, maar daar zullen de andere lidstaten niet veel moeite mee hebben.
Voor het Verenigd Koninkrijk is het van het grootste belang dat premier Johnson met een grote overwinning thuis komt, dus moet de positie van zijn land aanzienlijk beter worden. Een verslechtering – welke dan ook – kan niet, althans niet in de handelsovereenkomst. Stilte voor de Brexitstorm.
Wat daarna gebeurt lijkt minder van belang te zijn. Denk dan aan economische schade, al dan niet het gevolg van de starre Britse houding. Daardoor ontstaat het risico dat een hoop zaken vanuit de EU niet meer kan richting de Britten.
Omgekeerd kan ook, maar dat treft voornamelijk het eigen Britse belang. Denk bijvoorbeeld aan minder bevissing van Britse wateren, waardoor de EU-landen minder vis vangen en verhandelen, maar EU-landen willen die vis niet vanwege de opstelling van de Britten bij de handelsovereenkomst.
Of de irritatie bij EU-landen en -burgers die het imago van de Britten zodanig schaadt dat zij niets meer met het VK te maken willen hebben.
De nationalistische trekjes, die geen van de EU-landen ooit vreemd was, zorgen er nu voor dat de resultaten van handelsafspraken mager tot nul zijn en blijven, want geen van beide partijen geeft toe of kan het zich permitteren toe te geven.
Eerlijk gezegd vat de gedachte post dat de Britse premier Johnson helemaal geen deal wil, als hij dat al ooit zou hebben gewild. Elk onderdeeltje dat een benadeling voor de Britten betekent, zal door de Britse bevolking genadeloos naar hem en zijn regering afgerekend worden. Daarom kwam hij ook met zijn wetwijziging om zaken binnen het koninkrijk (Schotland, Engeland, Wales en Noord-Ierland) te regelen waarmee hij de eerder overeengekomen uittredingsovereenkomst (zgn EU-VK-scheidingsacte) ondermijnt met de bepaling dat nationale wetten vóór internationale wetten gaan.
Bij NO-Deal zal de heer Boris Johnson aangeven dat hij alles heeft geprobeerd voor een verantwoorde deal, maar dat de EU niet wilde meewerken, en dat ze nu eindelijk volledig verlost zijn van de verdoemde regelgeving uit Brussel. De heer Johnson is de sterke Britse man en de EU krijgt de schuld. Al zal de EU het zelfde betogen over het VK. Stilte voor de Brexitstorm.
Dat een internationale uittredingsovereenkomst met nationale wetgeving onderuit wordt gehaald, waar veel Tories, waaronder Britse oud-premiers, en de EU terecht veel kritiek op leveren van contractbreuk, maakt voor hem niet uit. Tussen de EU en het VK is dan het onderhandelingsklimaat zo vergiftigd dat er – zeker met de heer Johnson aan het Britse roer – geen zaken kunnen worden gedaan.
Want voor de heer Johnson geldt: afspraak = GEEN afspraak, en voor hem dus: deal = NO deal!
auteur: Guus