GEDWONGEN DONORCODICIL:
Ik ben er niet uit! In mijn jonge jaren had ik een donorcodicil op zak. Als ik dood ben kan ik levensreddend zijn voor anderen. Wie wil dat niet? Vooral voor de wachtenden en terecht!
Maar jaren geleden meermalen gelezen dat enkele artsen iemand die nog niet officieel dood was, alvast prepareerden om zijn organen te hergebruiken. Was toch al opgegeven. Dat heeft mij de schrik aangejaagd, waardoor ik geen donorcodicil meer wilde hebben.
Er is een tekort aan donoren en dus donororganen. Regelmatig komt dat in het nieuws en iedereen denkt er over na. En eindelijk is de politiek – althans in de 2e Kamer – eruit. Met 75 stemmen voor en 74 tegen is het D’66-voorstel na lange discussie aangenomen. De 1e kamer wordt weer afwachten.
Toch heb ik bezwaar tegen deze al dan niet zachte dwang. Je staat automatisch geregistreerd als donor met ‘ja’ of ‘geen bezwaar’. En dat laatste betekent dat je automatisch donor bent!
De Raad van State heeft terecht opgemerkt dat dit voorstel op bezwaar stuit van artikel 11 van de Grondwet, waarin de onaantastbaarheid van het lichaam is vastgelegd. Daarin is wel een mogelijkheid opgenomen om dit bij wet te beperken, maar niet zo verregaand dat dit artikel op deze wijze om zeep wordt geholpen. Anders had het ook niet in de grondwet gestaan!
En dan de publieke opinie. Vaker gelezen dat als je je niet als donor van organen opgeeft, je er ook geen recht op hebt als jouw situatie daar aanleiding toe zou geven. Waterdichte redenering, maar die houdt in dat ik dan geen keuze zou hebben. Zachte dwang?
Ook al kan ik deze logische gedachtegang volgen, bezwaar is dat een arts in zo’n situatie zou moeten nakijken en beslissen of ik, als ik bezwaar heb voor het beschikbaar stellen van mijn organen, wel recht heb op een orgaan van iemand anders. En dat zou weer tegen de eed van de arts zijn om levens te redden.
Dat zou dan niet ver verwijderd zijn dat de arts gaat bepalen wie een behandeling krijgt op basis van de eerdere levenswijze (roken, fastfood, suiker, vet, etc.) van de patiënt. Gelukkig zal het zo’n vaart niet lopen.
Gelezen dat er inmiddels 6 miljoen Nederlanders hun keuze hebben kenbaar gemaakt, waarvan 60% dus 3,6 miljoen mensen orgaandonor zijn. Dat roept voor mij de vraag op of het nu gaat om het aantal donoren of dat er – om het cru te zeggen – te weinig donoren overlijden. Daarnaast dat de helft van de getransplanteerde organen in Nederland van nog levende donoren komt, veelal familie of goede vrienden die een orgaan staan.
Inmiddels ook bekend dat er zo’n krappe 19 duizend mensen hun donorbereidheid uit het register hebben laten verwijderen. En in België heeft het ‘ja, tenzij…’-systeem de schaarste aan organen niet opgelost. Daartegenover kun je natuurlijk stellen dat elke orgaan een langer leven geeft voor een wachtende!
Zoals gezegd: ik ben er niet uit, maar ben tegen een verplichting in welke vorm dan ook! Maar misschien zie ik dingen over het hoofd en kan uw reactie mij verder helpen, dus graag uw commentaar, argumenten voor of tegen, adviezen, etc.!!!
Eerlijk gezegd schuif ik het gewoon van me af. Ik heb geen zin om er over na te denken. Ik heb liever geen gezeur maar het is natuurlijk wel gek dat als je er zelf slecht aan toe bent wel gebruik wil maken van iemand zijn orgaan, maar dat je zelf geen donor bent.
Dag Danny, allereerst dank voor je reactie, daar ben ik blij mee. En ik snap de logica van je redenering: wel de lusten, maar niet de lasten. En zonder daarmee de discussie en gedachtevorming lam te willen leggen, bedacht ik me: als ik geen bloeddonor ben, mag ik dan wel gebruik maken van andermans donorbloed bij een ingreep / operatie / behandeling? Die vraag houd niemand bezig, daar geldt die logica niet?!
Begrijp ik dat jou keuze voor ‘geen gezeur’, dat je niet voor donorschap gaat en daar ook geen gebruik van wilt maken?
Beste Guus,
Danny is een lopend wrak en daar wil je niet eens een heel klein orgaantje van hebben. Als die met zijn wimper knippert gaat zijn rechterteen in een stuip. Ik laat me niet leiden door politiek of mijn buurman in zijn dikke BMW die net zo makkelijk naar de Fillipijnen rijdt om een donornier te kopen. met een beetje mazzel kan hij het ook nog aftrekken van de belasting. Als jij een nier nodig hebt dan hoef je mij maar te bellen en dan krijg je hem. Ik geef en ik neem, zelfs als Danny wat nodig heeft. We kennen elkaar van Nulij en daar was het al een lopend lijk.
Hallo Linkerd Miegel, dank voor je nieraanbod. Ik ga er vanuit dat ik er nooit gebruik van hoef te maken, maar zeker weten doe je dat natuurlijk nooit.
Goed dat jij je vrij kunt voelen van politiek en de rijkdom van je buren, voor mij werkt het dus anders. Overigens heb ik – mede gevoed door reacties elders – als voorlopig standpunt: ik neig ernaar om minder egoïstisch geen bezwaar te maken, maar in de verplichting die mij wordt opgelegd (want zo voel ik dat echt) toch een donorbereidheid uit te spreken voor die mensen die een orgaan nodig hebben, want wat ik ook denk en voel: als ik mijn eigen keuze maak, gaat die (teveel) ten koste van anderen!
Hartelijk dank voor je reactie, en het Beste voor Danny!