Agressieve burgers (1) het probleem

Binnen het publieke domein moet ik kunnen zeggen wat ik wil en ook op de manier waarop ik dat wil. Dat is de vrijheid van meningsuiting. Een groot goed!

Helaas kunnen wij daar niet goed mee om gaan. Want de manier waarop je jouw mening uitdraagt dient doorspekt te zijn van respect, zelfs naar de grootste opponent.

Een oud maar nog steeds geldend voorbeeld daarvan is de heer Geert Wilders. Al decennialang dient hij beveiligd te worden, omdat hij anderen doelbewust schoffeert. Daarbij probeert hij net niet over de grenzen van de wet te gaan, maar soms schiet hij er dan toch overheen en moet het Openbaar Ministerie er aan te pas komen. Agressieve burgers het probleem

Andere politici lijden onder verbale tot en met doodsbedreigingen. Mevrouw Kaag (minister van Financiën) had al eerder een fakkeldrager voor haar deur. Mevrouw Van der Wal (minister voor Stikstof en Natuur) kreeg een kudde op hol geslagen boeren op haar erf. En de heer Jetten (thans minister voor Klimaat en Energie) werd ook thuis ongewenst getrakteerd op een boerenbezoek.

Er wordt niet alleen gediscrimineerd naar landelijke politici. Ook Gedeputeerden en leden van Provinciale Staten, Wethouders en Gemeenteraadsleden ervaren die meer dan hete belangstelling.

Wat wel opvalt is dat er gediscrimineerd wordt naar vrouwen. Zij zijn vaker slachtoffer en krijgen meer seksueel georiënteerde opmerkingen en taal naar hun hoofd, wat mannen meestal bespaard blijft.

Bovendien zijn er allerlei publieke werkers (ambulancepersoneel, BOA’s, politie, brandweer, rechters, officieren van justitie, advocaten, etc.) die vaker verbaal of fysiek bedreigd worden, dan wel dat hen het werk onmogelijk wordt gemaakt. Adressen worden uitgewisseld van individuele ambtsdragers, zodat anderen hen thuis kunnen opzoeken.

Ook medewerkers in het openbaar vervoer, winkelpersoneel, baliemedewerkers, telefoonmedewerkers, sportbeoefenaren, waaronder voornamelijk voetballers en scheids- en grensrechters, moeten het steeds vaker ontgelden, in hun directe contacten en op social media.

De beoefenaren van die agressie denken meer in de vorm van rechten en laten geen verantwoordelijkheidsbesef zien. Ja, achteraf als de rechter hen heeft veroordeeld, dan komt de spijt. Dat is uiteraard veel te laat, het slachtoffer mag het dan zelf verder uitzoeken. Kennelijk zou een gedwongen cursus ‘zelfbeheersing’ geen overbodige luxe zijn. Agressieve burgers het probleem

Dit grote probleem is mede gestimuleerd door de politiek en nu vormen zij zelf de slachtoffers ervan. Niet om het daarmee goed te praten. Maar politici zijn in een meerderheid van de gevallen zelf schuldig aan niet eerlijk zijn (niet of te weinig informatie delen), agressief gedrag naar anderen (de heer Wilders komt hiervoor in aanmerking voor een Olympische diamanten medaille en vermelding in een aparte uitgave van het Guinness Book of Records) en soms zelfs agressief grensoverschrijdend gedrag naar hun directe omgeving (mevrouw Arib, eerder Tweede Kamerlid en voorzitter van de Tweede Kamer, en de heer Wiersma, eerder kamerlid en staatssecretaris Sociale Zaken en inmiddels ex-minister van Primair en Voortgezet Onderwijs, en de nieuw herkozen voorzitter van de Eerste Kamer, de heer J.A. Bruijn). Vul de lijst maar aan en kleur de plaatjes!

Wat opvalt is dat de excuses zo snel zijn gemaakt, maar altijd pas achteraf gebeuren na overduidelijke klachten. Dat doet vermoeden dat het besef van een gedragsgrens overschrijden niet ontstaat omdat de dader zelf het niet als ongewenst, maar als onbegrensd ervaart. Agressieve burgers het probleem

Conclusie: goed voorbeeld doet goed volgen, of wat je zaait zul je oogsten!

Maar wat is nu de oplossing? Daar kom ik nog op terug (wat een ‘kliphanger’, hè!).

Auteur: Guus.