Normaliter zijn we wel gecharmeerd van het vreemde vreemdgaan, maar in tijden van crisis lijken we behoefte te hebben aan vastigheid en dat vind je natuurlijk niet bij je minaar of minnares. Met de hand op de knip valt er weinig in het land der vreemden voor elkaar te krijgen. De spannende sex moet weer gevonden worden tussen de vier muren waar je op zaterdagavond de pindaaas eet.
We hebben elkaar weer nodig. De sleur lijkt opeens een welkome afwisseling op al die wisselende contacten. Samen mopperen en samen sex. We kopen een nieuwe televisie en zetten de relatie met een nieuwe impuls voort. We klagen de buren aan die onverminderd het buitenlicht de hele nacht laten branden.
Niet meer op pad in de avond nadat je de kinderstoeltjes hebt verwijderd van de achterbank.
We kijken samen met een scheef oog naar de sociale huurders met een breedbeeld tv die groter lijkt dan hun huiskamer. Waar crisis is lijken de normen en waarden bij veel mensen ineens een nieuwe dimensie te krijgen. het enige wilde wat we dan nog hebben is stemmen op Wilders. Tegen beter weten in dat de verlosser zich via hem zal openbaren. Ik verlies het onderwerp en streel mijn vrouw door haar haar. Bijna noem ik een verkeerde naam tijdens het vrijen. Mijn vrouw kijkt me aan alsof ze me weer voor het eerst ziet. In de ochtend kijk ik in de spiegel en ben ik tevreden over bierbuik en accepteer ik veterborsten.
Geen sex meer met anderen dan mijn vrouw, ik stel het gewoon weer even uit. Elke crisis heeft zijn hoogtepunt.