Dienstplicht als crisis bestrijder
In de titel lees je meteen de dubbele opzet van deze gedachte.
We hebben een crisis in dit land. Pak je kanon en schiet er op.
We hebben nu een professioneel, vrijwillig leger, dat niet moet zeuren als ze naar een gebied worden gezonden waar je liever niet heen gaat. Je gaat er heen omdat je voor dat vak heb gekozen.
Vroeger hadden we de dienstplicht en werden mensen volkomen onvrijwillig verplicht tot het volgen van een militaire opleiding. Als man had je geluk dat je mocht dienen voor vriend en vaderland, voor koning en groot goed.
Je kan er veel over zeggen, maar de laatste tijd hoor je toch weer stemmen die die dienstplicht weer willen invoeren.
Verschillende motivaties liggen daar ten grondslag:
1) goedkope verdediging van het land
2) de jeugd leert weer manieren.
Met het afschaffen van de dienstplicht hebben we schijnbaar alle vormen van respect met het badwater weggespoeld.
De dokter is niet meer de dokter
De docent of leraar is niet meer de leraar
De brandweerman wordt gewoon gehinderd in zijn werk
Het ambulance personeel wordt bedreigd tijden het verlenen van hulp
De specialist in het ziekenhuis wordt aangevallen
De buschauffeur wordt bespuwd en geslagen
Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
En dat allemaal door het wegvallen van de verplichte diensttijd.
Of komt het door wat anders dat we schijnbaar normloos door het leven bewegen?
Waar zijn de verantwoordelijken voor opvoeding van kinderen?
Waar zijn de verantwoordelijken die gelegenheid geven tot opvoeden?
Misschien zijn we wel resistent geworden tegen prikkels die aangepast gedrag bevorderen.
Misschien hebben we gewoon geen tijd meer voor anderen behalve als er weer een wereldcollecte is.
Ik denk niet dat militaire dienst een oplossing is voor de huidige problemen bij bijvoorbeeld de jeugd.
Er is geen oplossing?