Hoe betrouwbaar is de politiek
Hoe betrouwbaar is de politiek
Met de val van het kabinet Rutte III is de campagne voor de 2e Kamerverkiezingen, waarin wij ons op 17 maart a.s. uit mogen spreken, volledig begonnen. En dat gaat op de gebruikelijke wantrouwende manier.
De heren Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) zien totaal geen verantwoordelijkheid voor de complete jarenlange kinderopvangtoeslagenaffaire. Ze gaan dus rustig door als partijleider om de nieuwe verkiezingen binnen te halen. Geen greintje verantwoordelijkheidsbesef voor premier Rutte, die in 2007 als staatssecretaris voor Sociale Zaken van de rechter niet specifiek Somalische uitkeringsgerechtigden mocht (ver)volgen op frauduleuze praktijken. De heer Rutte verklaarde toen het hier niet mee eens te zijn en het morgen weer te doen. En dat hebben o.a. de kindertoeslagouders met dubbele nationaliteiten geweten. Formulier fout ingevuld, dan terug met die voorschotten, maar wel in één keer terugbetalen. Resultaat: geruïneerde gezinnen! Hoe betrouwbaar is de politiek
En de heer Hoekstra was minister van Financiën, en dus primair – en zeker politiek – verantwoordelijk voor het debacle (zonder twijfel in zíjn huidige ambtsperiode), ook al liet hij het aftreden aan zijn onderdanige staatssecretaris over. Maar enige bescheidenheid is ook hem vreemd. Gewoon weer als partijleider van het CDA verder gaan of er niets is gebeurd. Hoe betrouwbaar is de politiek
Daar gaan we, afzetten tegen de VVD van de heer Rutte, waar hij vier jaar mee heeft samengewerkt: ‘Na tien jaar Rutte is het tijd voor een ander geluid’. In die tien jaar heeft het CDA van de heer Hoekstra in twee kabinetten (eenmaal met die mooie gedoogconstructie van de PVV) zeer coöperatief meegewerkt aan die tien jaar Rutte waar hij zich nu tegen afzet! Welk ander geluid?
Waarom zijn deze heren Rutte en Hoekstra – alsook hun politieke partijen – degenen waarop ik verantwoord kan stemmen voor de komende vier jaren? En waarom zouden zij nu opeens wel gewetensvol met mijn stem om gaan? Hoe betrouwbaar is de politiek
Dat de heer Asscher van de PvdA na zijn excuses zo lang moest nadenken voor hij tot aftreden als partijleider werd gedwongen door partijleden, siert hem evenmin.
En hetzelfde geldt voor de heer Wiebes (VVD), die de kindertoeslagaffaire (minstens mede) heeft vormgegeven in het vorige kabinet Rutte II en nu pas aan het eind van de rit besluit af te treden.
Het is dus hoogste tijd om de politiek te zuiveren. En dat zal zeker niet gebeuren met deze twee boegbeelden van hoe het dus niet hoort! Hoe wel?
Als je geloofd wil worden op hetgeen je uitspreekt en zeker op dat wat je belooft, dan hoor je eerlijk te zijn over hetgeen je roept en dien je op zijn allerminst je fouten toe te geven. Gezag en waardigheid dwing je niet af, maar ontstaat als je vertrouwen uitstraalt. En vertrouwen wordt je dus gegeven, maar door de onuitgesprokenheid ervan ontvang je het niet. Net als in het gewone leven van alle (andere) mensen. Hoe betrouwbaar is de politiek
Daar past bij dat partijbelang nooit het hoogste goed is. Het belang van de bevolking staat op nummer één. Dat betekent dat je lang niet altijd het volk zijn zin moet geven, zoals meermalen naar voren is gekomen bij de bestrijding van de coronacrisis. Maar door samen te werken, en zelfs compromissen te sluiten (maar wees daar vooraf duidelijk over; wat wel en wat niet), toon je voorbeeldgedrag dat waardering oogst. Spreek de waarheid en onderbouw dat met feiten. En dat goede voorbeeld doet goed volgen. Dus als je tegen een groep in de samenleving aanschopt, denken mensen dat het gelegitimeerd is om dat ook te doen. En als je zegt van mening te verschillen, maar wel respect toont voor de andere of zelfs tegenovergestelde mening, dan nemen andere mensen dat ook over.
Pas dan oogsten we een inclusieve samenleving, waarin ieders stem telt en elke minderheid meetelt c.q. meedoet. Neem de (tegengestelde) mening van anderen mee in je besluitvorming, en zeker in je evaluatie na een jaar uitvoeringservaring. Klopt die andere mening geheel of gedeeltelijk, kijk dan samen wat je aan de negatieve resultaten kunt doen. Hoe betrouwbaar is de politiek
Dat is de uitdaging waar de politiek, haar partijen en zeker haar leiders voor staan bij deze verkiezingen. Geen populistische slogans maar onderbouwde en onweerlegbare feiten. Toch vrees ik dat onze huidige en deels toekomstige hoogwaardigheidsbekleders rijp zijn voor een ander training dan ze veelal krijgen: geen vaardigheidstraining maar een Waardigsheidstraining.
Auteur: Guus