Openbaarvervoer wie kent het niet?

Het openbaar vervoer. Wie van de middenklasse maakt er geen gebruik van? ’s Ochtends op werk naar studie of werk, uitje of familiebezoek, iedereen reist wel eens met de bus of trein. En zo veel is er toch niet mis mee, of wel soms? Laten we bij het begin beginnen. Eerst stappen we in een te volle bus, die ook nog eens zo’n lekker luchtje meeneemt, na een regenachtige ochtend.

 

Oké. Er zijn twee plekken beschikbaar in de bus. Plek nummer één is de plek achter de buschauffeur waar een vrouw van in de veertig zit. Aan de ene kant zit mevrouw, naast het raam haar geliefde tas. Ik noem het haar geliefde tas, anders zou hij geen eigen plekje verdienen lijkt mij. Achter in de bus zie ik nog een leeg plekje, nummer twee. Helaas is deze plek omringd door scholieren die vertellen over hun avonturen van het afgelopen weekend. Schijnbaar was hun weekend heel belangrijk, anders zouden zij niet de halve bus mee laten genieten van hun ervaringen. Met deze twee plekken te overwegen, koos ik toch maar voor voorin in de bus naast de veertigplusster. Ik kijk haar lief aan in de hoop dat ze de aanwijzing begrijpt. Mevrouw zou maar niet mee moeten doen aan het spel Hints, want het enige wat ze deed was wegkijken en mij negeren. Hier ging duidelijk het spreekwoord “geen woorden maar daden” niet op, dus ging ik maar over op de woorden. Nu had ik enkele keuzes hoe ik mevrouw duidelijk wilde maken dat ik daar wil gaan zitten. Nummer één: Ik kuch luidkeels en kijk haar nogmaals lief aan. Maar aangezien zij al zo slecht is in hints valt nummer één af. Nummer twee: Ik stap op haar af en vraag of zij haar tas van de stoel wilt halen zodat ik gebruik kan maken van de faciliteiten van het openbaar vervoer. Ik koos maar voor nummer twee, aangezien dit mij toch wat vriendelijker leek. Na dit gezegd te hebben, bleek ik haar ook nog eens beledigd te hebben. Ze pakte haar tas en zei met een norse stem “Ik haal mijn Louis Vuitton tas wel weg!”. Haar geliefde had dus een naam: Louis.

 

Na al deze commotie dacht ik eindelijk even rustig te kunnen zitten, en te verdwalen in het uitzicht vanuit het raam. Schijnbaar vond mevrouw het nodig om van plek te wisselen en te kiezen voor de plek naast het raam. Waarschijnlijk durfde ze Louis niet aan het pad te zetten met de angst dat hij op andere vrouwen zou vallen… Maar oké, dan maar aan het pad zitten.

 

Naarmate er meer en meer mensen de bus in stromen neemt de geur van natte hond ook toe. Of zou dat er ook mee te maken hebben dat er net iemand naar binnen is gekomen met een schoothondje? Beetje jammer weer dat Fido niet een dagje alleen thuis vol hield en daarom met het baasje mee moest. De hoop dat het hondje ook nog eens stil is, is tevergeefs. Na nog geen twee minuten begint Fido kei- en keihard te blaffen met een hoog geluidje. Niks aan te doen…

 

Uiteindelijk komt er een oudere vrouw binnen. Maar dan gebeurd er iets vreemds. Iedereen die in de buurt is van de oude vrouw kijkt naar alles en iedereen, behalve naar de vrouw, in de angst zijn of haar plek kwijt te raken. Ik, als echte gentleman sta op voor Oma, en laat haar op mijn plek zitten. Iedereen haalt weer opgelucht adem, omdat zij hun plek hebben kunnen verdedigen tegen het argument “ouderdom”.

 

Na ongeveer een kwartier gestaan te hebben zijn we aangekomen bij het eindstation. Drie minuten de tijd om de trein te halen, terwijl het toch zeker acht minuten lopen is. Ach, met een beetje rennen moet dat te halen zijn. Helaas is deze sprint niet geheel zonder obstakels. Met het ontwijken van alle mensen schiet het natuurlijk weer lekker op. Zeker wanneer een groepje bedenkt met zijn zessen naast elkaar te lopen. Deze mensen vergelijk ik met de auto’s op de A2 die op baan vier rijden, zonder in te halen, staan alleen maar in de weg. Eenmaal aangekomen bij mijn spoor is natuurlijk de trein te laat. Voor niks gerend. Maar ik ben hier niet om te praten over de dienstregeling en haar gebreken dus laten wij bij de reizigers blijven.

 

Hehe, de trein is gearriveerd! Snel instappen! Oh nee wacht dat gaat niet, want iedereen loopt met een slakkengang uit de trein, met het gevoel alsof ze op de catwalk lopen. Nadat de modeshow klaar is, eindelijk naar binnen. Helaas is de trein al langs vele stations gereden en daardoor is de stiltecoupé niet meer zo stil als hij hoort. Naast mij zit een kindje van 8 een spelletje op zijn Ipad te spelen. Het gaat duidelijk goed, aangezien hij alle kanten op beweegt met zijn 800 euro dure speeltje. Tegenover mij zit een meisje, rond de twintig van haar muziek te genieten. Zij is gelukkig niet als alle jongeren en heeft haar oortjes in, in plaats van haar mobieltje als geluidsinstallatie. Maar zij laat mij wel lekker meegenieten door de tekst zachtjes mee te zingen en de drums te spelen op het tafeltje onder het raam. Nadat zij zag dat ik haar aankeek had ze door wat ze aan het doen was en ging het concert door in haar hoofd, en niet meer in de coupé.

 

Oké, gearriveerd bij mijn bestemming. Uitstappen. Maar natuurlijk wel zoals het hoort: Als een model op de catwalk.