Opgebrand en of ingebrand
Opgebrand en of ingebrand
Eerst even een paar cijfers over wat we tegenwoordig in uitstekend Nederlands een burn-out noemen. In 2020 had, volgens TNO-onderzoek, 1,2 miljoen mensen burn-outklachten, hetgeen neerkomt op 15,7% van de beroepsbevolking (2019 – 1,3 miljoen). Daarnaast vindt 37% dat er maatregelen nodig zijn tegen werkstress (2019 – 44%). En 34% van de werknemers gaf werkdruk of werkstress op als ziekteverzuimreden (2019 – 37%). Een heel voorzichtig dalende tendens na jaren van stijgingen, maar het blijven schrikbarende cijfers die mensen vertegenwoordigen, die het werk niet of nauwelijks aankunnen en er vele maanden tot soms wel jaren over doen om er weer bovenop te komen.
In hoeverre deze cijfers weer gaan stijgen als gevolg van de arbeidsmarktkrapte in veel sectoren is uiteraard afwachten. Wel is het duidelijk dat er nog een wereld te winnen is om als goed werkgever te worden ervaren.
Enkele voorbeelden. De stakingen bij de NS gingen ook over de werkdruk en werkstress. Schiphol kan de stroom reizigers niet meer aan door te weinig beveiligers, mede veroorzaakt doordat zij te weinig betaald krijgen. De bagage-afhandelingsbedrijven concurreren elkaar de vliegveld-tent uit met zeer slechte arbeidsomstandigheden, waarvan achteraf de Arbeidsinspectie – na er 12 jaar niet naar omgekeken te hebben – constateert dat de grenzen van de arbo-wet niet worden gehanteerd. In de zorg voelen gespecialiseerde verpleegkundigen zich onvoldoende erkent, waardoor er een leegloop plaatsvond en -vindt van deze veeljarig opgeleide professionals. Ook onderwijs- en politiepersoneel zucht al jaren onder de werkdruk. De bezorgers van maaltijden worden misbruikt doordat ze illegale contracten krijgen aangeboden met geringe beloning. De pakketbezorgers worden via onderaannemers door post.nl misbruikt, mede door hun lage vergoedingen. Buschauffeurs hebben nauwelijks een plaspauze. En ga zo maar door in een eindeloze reeks van drukverhogende situaties.
Zou het mogelijk zijn dat werkgevers, al dan niet op initiatief van de bonden, tot een beter werkgeverschap worden bewogen tot zelfs gedwongen? Of gaan de bonden niet verder dan het eisen van salarisverhogingsprocenten en algemene kreten van ‘werkdrukverlaging’ zonder inhoudelijke afspraken over het HOE, gezien het toenemend aantal vacatures?
Daarnaast is er een schier eindeloze reeks van publicaties van ongewenste omgangsvormen, zowel verbaal als fysiek, al dan niet seksueel van aard. Zeggen dat werknemers dit ‘vanzelfsprekend’ kunnen melden blijkt keer op keer niet voldoende.
Dus werkgevers, doe eens een medewerkerstevredenheidsonderzoek en stuur op de resultaten naar verbetering van die tevredenheid door de ontevredenheid aan te pakken.
Hoe erken je je medewerkers? Door vertrouwen te creëren en dat dan weer door te luisteren en te vragen naar ervaringen om daar vervolgens iets mee te doen! Zelfstandig het werk kunnen regelen komt uit allerlei onderzoeken naar voren als een scoringsfactor van werktevredenheid, maar niet door het werk over de schutting te gooien en de oplevermomenten van de te behalen doelen aan te geven. Juist de voortgang volgen en vragen wat er nodig is om doelen te bereiken is van belang. En door gezamenlijk te kijken wat er mogelijk is als tijdig blijkt wanneer doelen onhaalbaar worden in de geplande tijd.
We hebben veranderkunde en personeelsmanagement als wetenschappen, maar de toepassing komt maar mondjesmaat van de grond. Het lijkt eerder omgekeerd te worden gehanteerd. Dus werkgevers, managers en leidinggevenden (kunnen) weten hoe het moet om mensen leiding te geven en te motiveren en serieus te nemen, maar doen dit dus niet.
Niets doen is ‘ontkennen’ en erkennen van je medewerkers is goud. Luisteren, serieus nemen van (te) hoge werkbelasting, oplossen van te zware fysieke inspanningen, en (blijven) uitdragen van wat in de organisatie de positieve omgangsvormen zijn (en welk gedrag dus niet kan) passen bij wat ‘erkennen’ inhoudt. Dat kost geen smakken met geld, zoals het ziekteverzuim dat uit het negeren van te hoge psychische en fysieke belasting voortkomt. Arbo-diensten kunnen het zo voor elke organisatie uitrekenen. Maar natuurlijk zou die erkenning uit een oogpunt van (sociale) menselijkheid moeten voortkomen, en niet op grond van de centen.
Bent u een teveel werk-gever?