Soldaat zonder franje 2
Soldaat zonder franje 1 bestaat ook.
Ik heb zeer onprettig nieuws voor u ….het verhaal was nog niet klaar en behoeft dus nog wat aanvulling.
In de huidige tijdgeest bestaat er geen dienstplicht meer en dat is maar goed ook.
In mijn tijd dus wel… mijn hemel wat had ik een hekel aan oude mensen die dat zeiden.
Jongen in mijn tijd was een gulden nog een gulden.
Ik verzeker u de gulden is er niet meer de euro is er voor in de plaats gekomen en we hebben er alleen maar ellende van. Zie telegraaf van mei 2003.
Maar goed mijn keuring was dus mislukt oftewel ik was goedgekeurd. Jongens zoals ik waren meer dan welkom.
Het laatste wat ik wilde was in dienst gaan. Hoe ontloop je dienst?
Zal proberen het uit te leggen omdat ik niet meer zo helder heb wat ik u zoal heb verteld en ik geen zin heb mijn vorige onzin nogmaals te lezen.
Hoe was mijn situatie toen?
Nou gewoon dramatisch. Softdrugs was voor mij toen wat nu softdrinks en mcdonalds nu is.
Ik stond op met een tjilm dan wel sticky. Ik werkte in Amsterdam.
Had in Zwitserland een meid ontmoet die mij traumatisch deed inzien dat het leven meer was dan een band in je haar en een schone onderbroek.
Verliefd op iets dat niks was en nooit wat zou worden. Een Zwitserse met een bloedziekte en eigenlijk dus stervende. Tja, dat zijn toch wel ingrediënten die je dwingen in korte tijd volwassen te worden m.a.w. je stopt met de havo. Dat deed ik dus van de 1 op de andere dag.
Mijn vader bracht ik telefonisch op de hoogte. Echt laf, maar wel veilig. Echt een soldaat zonder franje.
De directeur van de school nodigde mij uit om langs te komen om er over te praten. Ik ben langs geweest en hem uitgelegd dat een keuze een keuze is en dat ik dus een keuze had gemaakt die ik niet meer zou veranderen. Tja, dan heb je ook geen keuze meer zei hij vertwijfeld. Degene die deze ellende had veroorzaak was eigenlijk mijn biologie lerares. Aan haar vroeg ik wat de consequentie was van het hebben van een bloedziekte. Haar uitleg loog er niet om en deed mij bovenstaand besluit te nemen.
Toch wil ik nog wat kwijt over deze havo. De havo was in Hilversum en was eigenlijk een soort van brugjaar naar de pedagogische academie. Ik wilde leraar worden.
Maar goed mijn eerste dag vergeet ik nooit meer. Ik was te laat en stormde het gebouw in.
De conciërge vroeg naar de opleiding en ik zei natuurlijk leraar.
Hij wees me de weg en ik ging naar binnen.
Ik kwam binnen in een traditioneel klaslokaal, maar dan met een hele goede sfeer.
De docent zat zeer ontspannen voor de klas en vertelde het 1 en ander over het rooster en de lesstof.
Na mijn mavo was dit echt een verademing. Was reeds 2 maal blijven zitten en voelde me volwassen.
En hier werd volwassen gepraat. Na wat verdere priet praat begon de docent een presentielijst voor te lezen. Nadat nummer 28 geweest was stak ik mijn vinger op dat ik nog niet genoemd was. Hij vroeg me voor welke opleiding ik was ingeschreven. Tja gewoon Havo dus. Ik zat in de klas van leerlingen die gewoon al een havo diploma hadden. Mij werd vriendelijk verzocht de klas te verlaten. Het gelach bleef nog lang in de gang galmen. Als in een nachtmerrie bewoog ik me als een zombie door het gebouw op zoek naar mijn groep. De vriendelijke conciërge heeft me de weg gewezen. Ik heb stil in de groep gezeten terwijl de docent uitlegde hoe je je agenda moest invullen, dat je ouders altijd een briefje moesten inleveren als je te laat was. Oh ja, blauwe gymkleding was verplicht.
Fuck school, diezelfde avond vielen er veel slachtoffers in mijn droom. Heel Hilversum was in de rouw.
Het enige grappige op deze school was wel dat er wat mensen op zaten die met de fiets uit Ankeveen kwamen. Mijn dorp niet ons dorp. Mijn herinneringen. We hadden daar nooit weg moeten gaan. Ik was gelukkig met mijn kippen en de sotten. Ik zat niet te wachten op een balkon, een flatje op 3 hoog zonder lift en weinig vrienden. Bussums Bloei, nou echt niet. Bussum klinkt als het geluid van kokhalzen zonder dat je wat in je maag hebt.
Was dat een boer? Nee hoor ik moest overgeven.
Flats in die tijd waren verschrikkelijke lelijke gebouwen en de enige uitdaging was de hoogte.
Een bejaardenkist met uitzicht over een vijver met fontein. Zo verschrikkelijk gecultiveerd.
Zelfs het monster van Loch ness zou zich in de vijver ophouden. Triest dat er een klein meisje in verdronken is. Hek er omheen gevaar geweken.
Als enige jongen het heuglijke feit dat ik een eigen slaapkamer had. Mijn 4 zussen mochten al hun geheimen en lichamelijk ongemakken en gemakken delen op 9 vierkante meter wat resulteerde in stapelbedden waarvan 1 door mijn vader in elkaar gefreubeld was. Tis maar goed dat er in die tijd nog geen keurmerken waren voor het op hoogte bouwen van bedden.
Inferieur echt, maar met zoveel liefde gebouwd dat alleen al daarom God ons heeft behoed voor bed-ongelukken.
Ik ben gelukkig getrouwd en trouwens ook gelukkig gescheiden en ook weer gelukkig getrouwd. Soms ben ik onrustig en kan ik niemand verdragen dan wel wil ik het niemand in de nacht lastig maken. Ik kies dan voor logeerbed dan wel bank. Mijn claustrofobie eist dan ruimte en lucht. Je zou maar gedwongen zijn tot het inademen van lucht van 3 andere personen.
Ik heb ook nooit verlangd naar een broertje, mijn moeder had er trouwens wel genoeg van. Al dat baren.
Over baren gesproken, dat is toch vreselijk. Ik heb gekeken naar de geboortes van mijn kinderen. De oerschreeuw de oerpijn, het mooie moment, het huilen.
God, wat ben ik blij dat ik een man ben. Je stopt hem er in, de rest doet zij het enige wat jij moet doen is betalen en zelfs dat is redelijk ouderwets.
Kinderen het mooiste wat er is, maar meteen ook verdomde lastig om het als ouder goed te doen. Het gaat zo vaak mis.
Vier kinderen heb ik, dat is best veel. Nu vind ik dat te veel, maar je kan ze niet zomaar weggeven. Je stopt ze niet in een rieten mandje om ze daarna te water te laten in de Leidsche Rijn of Amsterdam Rijnkanaal. En zeker die laatste niet..
Soldaat zonder franje u zult nog even moeten wachten.