Sorry voor het seksuele misbruik

Sorry voor het seksuele misbruik, de titel, de kop en de startzin. Moeilijk? Nee hoor!

Vervelend hoor, bekennen dat je het hoe dan ook vervelend is wat er met kinderen in het verleden is gebeurd en misschien ben je er zelf ook wel een beetje verantwoordelijk voor geweest.

Dertig jaar geleden wisten we met zijn allen ook al dat het gebeurde. We wisten het,maar deden weinig.

We moesten wachten op Samson en vervolgens plakken we er het volgende onderzoek aan vast.

Ze gaan me nu toch niet wijsmaken dat opleidingen niet genoeg onderlegd zijn om toekomstige werkers voor te bereiden op signaleren van seksuele misbruik. Ze gaan me toch niet wijsmaken dat zelfreflectie en je eigen kwetsbaarheden geen prominent onderdeel vormen van het lespakket.

Ik was misschien niet een goede student, maar er werd wel degelijk gewezen op de “gevaren” die je eventuele beroepskeuze met zich meebracht. De verhouding hulpverlener en hulpvrager kan enorm kwetsbaar zijn. Mijn docent was daar vrij helder in:

Blijf met je poten van ze af! Stop niet je eigen geilheid in je werk. Kick niet op je macht en de hulpeloosheid van de persoon tegenover je.

Ook in de jaren tachtig waren er onderzoeken en uitkomsten. Als nachtwaker in een instelling voor weggelopen en mishandelde vrouwen werd me al snel duidelijk dat er maar weinig groepsleiders waren die hun handen konden thuishouden. Als snel werden er geen mannelijke groepsleiders aangesteld.

De  blijf van mijn lijf huizen hadden zover ik nog weet geen mannelijk personeel. De vrouwen die verbleven in de instelling waar ik parttime nachtdiensten draaide waren geen fans van de blijf van mijn lijf huizen.

Begrijp me goed dat is geen reden om die groepsleiders goed te praten, integendeel. Veel vrouwen wisten niet beter en kozen al snel de rol van verleiding en uitdaging om zaken voor elkaar te krijgen.

Een professionele werker weet dat behalve als je achter je `geslachtsdeel` aanloopt.

Keer op keer werden slachtoffers weer bevestigd in hun beeld betreffende hulpverlening. Uiteindelijk stonden ze alleen en onderworpen aan de macht bepaalt door een kleine groep.

Te weinig mensen hebben spijt betuigd terwijl hun handen net zo besmeurd zijn.

Elke hulpverleners instelling dient te weten dat misbruik niet stopt bij hun voordeur, integendeel, juist zij moeten oplettend zijn. Accuraat optreden ten opzichte van haar personeel is van het hoogste belang.

Elke verslapping en het onder het tapijt vegen is de start van een nieuw trauma geschiedenis die het volgende excuusverhaal inluidt.

Er is geen excuus en geen verjaring voor personeel die misbruik maken van hun positie en zeker ook niet voor de leiders en managers die het contact met hun werkvloer hebben verruild voor mooie vergaderruimtes en slap geouwehoer.

De meeste misbruikers hebben pas spijt als ze gepakt worden, anders waren ze gewoon vrolijk verder gegaan.

Natuurlijk dien je rekening te houden met eventuele problematieken die verbonden zijn met het misbruik, maar dan ben je niet geschikt voor de functie.

Wat mij betreft komen de misbruikers er weer makkelijk van af, een traan een excuus en een nieuw onderzoek.

Ik hoop dat elke opleiding start met de volgende zin.

Hou je poten thuis en stap anders nu op!

Het draait niet om jou, het draait om de zwakkeren die permanent of tijdelijk niet het vermogen hebben weerbaar te zijn