Gisteren uit eten geweest in Den Haag. Niet echt uit eten, maar bij een Chinees, zowel afhaal als restaurant en daar achter nog een joekel van een supermarkt.
Een vreselijk ongezellige omgeving, maar wat ontzettend lekker.Maar eerst even wachten op de bestelling. Je zoekt een plek uit en je krijgt een nummertje mee. Een gerecht voor 8 euro 50.
Na een tijdje gilt een chinese vrouw onverstaanbaar een nummer. Was dat ons nummer vraag ik aan mijn vriend? Geen flauw idee, wij hebben 82, maar wat ik hoorde was slesensleventlig. Ja dat dacht ik ook al te horen. Maak je mensen altijd belachelijk vraagt een studentikoos chineesje met moderne baard. Mijn vriend is 207 cm en de chinees goed voor 168 schat ik. Vriend, zegt mijn vriend, dat is wat ik hoorde. Ik ben niet je vliend. Ook goed, geen probleem probeer ik de boel nog te sussen.
Jullie Nederlanders, denken dat jullie een soort van oppergod zijn. De tijd van de koloniën zijn allang voorbij.
Ik wist niet dat China een kolonie van nederland is geweest, probeert mijn vriend vriendelijk. Twleeentachlig….. Ik versta het nu goed, probeer ik. Ze zei….. tweeëntachtig.
De kleine chinees verliest zijn beheersing en gooit iets uit zijn plastic beker naar mij toe.
De Chinese mevrouw zet het eten op de tafel en lacht vriendelijk. Meneer zeg ik, dat u mij nat gooit vind ik zeer onvriendelijk. De kleine chinees schijnt me niet te horen en kijkt de andere kant op. Ik haal mijn schouders op en neem een paar happen.
Ik vraag mijn vriend hoe het met zijn kinderen gaat. Nou, dat is het begin van een lang verhaal. Kinderen ze zijn ongrijpbaar voor ouders en omgeving en nog meer ongrijpbaar voor zichzelf. Er zijn problemen die me sterk doen denken aan problemen die ik ook zelf heb gehad met mijn kinderen. Niet allemaal, maar toch. En daarom zie ik het niet meer zitten.
Dat is nog net wat ik hoorde… Shit, waarom droom ik altijd weg in mijn eigen ding. Egoist, zeg ik in mezelf. Ik kap er mee, we gaan uit elkaar.
Waarom? Je vrouw heeft je toch niks gedaan? Nee, maar de combi werkt niet.
Hij huilt, druppels vallen op het bord met nasi. Hee, sus ik, het komt goed joh.
Wat komt goed? Niks komt goed. Ik ben haar kwijt. ik kan het niet meer.
Hou me niet voor de gek, jij hebt het zelf ook meegemaakt en dan ga je mij vertellen dat alles goed komt! Sssst, niet iedereen hoeft mee te genieten. Zeg geen ssst tegen mij. Ik schaam me nergens voor. En dan gaat het mis, mijn vriend staat op en brult. Ik haat chinees, ik wil nooit meer chinees. Dit is het signaal voor de kleine chinees om mijn grote vriend te trakteren op een ferme trap in zijn maag. Twee meter klapt dubbel en belandt met zijn gezicht op de rand van de tafel. Ik duw en trek aan mijn vriend. Heeft geen zin, adrenaline in zijn hele lijf. Hij tilt de kleine chinees op die op zijn beurt gemeen hard slaat op de neus van mijn vriend.
Kom mee naar buiten schreeuw ik tegen hem. ik ontdek dat meer chinezen zich om ons heen verzamelen. We worden bespuugd door verschillende studenten dus niet perse chinezen.
We lopen door een brede straat en komen uit bij de V&D. De straat vult zich met Oostblok bedelaars met en zonder benen, met of zonder accordeon. Om de meter verschijnt er een open hand voor me en een een soort geprevel. Mijn hemel het zijn er veel. Wat is er met deze mensen aan de hand? Hebben wij ze beschoten op een vredesmissie?
Hee wacht even, hoor ik achter me. ik kijk achter om en ik zie het kleine chineesje aankomen. kom op rennen schreeuw ik. Samen rennen we het ene straatje in het andere uit. Den Haag lijkt zo klein en ook zo koud. Mijn hart klopt er op los en een gevoel van hyperventilatie overmant me.
Doodlopend, de nachtmerrie van elke goedkope achtervolging. We kunnen geen kant op.
Het Chineesje komt op ons af. In zijn hand mijn portemonnee. Die ben je verloren zegt hij.
Ik kijk hem vragend aan. was niet zo best wat er net in het restaurant gebeurde. Ik ben opgefokt door alles en iedereen, maar dat mocht ik niet op jullie afreageren.
Ik ervaar een EO-gevoel en neem mijn portemonnee aan. Mijn lange vriend houdt zich rustig.
We krijgen nog een hand en ook ik bied mijn excuses aan.
We lopen naar het station en ik vraag mijn vriend hoe het nu verder met hem moet.
Ik zoek wel een caravan in Breukelen zegt hij en de geschiedenis lijkt zich te herhalen.