Europese spelen 2015 – Vuile handen?
Amnesty International publiceerde een brief van mevrouw Leyla Yunus, activiste voor mensenrechten in Azerbajjan. De overheid heeft haar op leugens gebaseerd veroordeeld en gevangen gezet, evenals haar man, de heer Arif Yunus.
Triest verhaal dat mensenrechten nastreven – ook in het geval van deze beide activisten – betekent dat er repressie, valse beschuldigingen, oneerlijke rechtspraak, langdurige gevangenisopsluiting, geweld vanuit macht en uitsluiting van medische verzorging op volgt.
NOC*NSF heeft bij de Europese Spelen eerder dit jaar in Baku, de acties rond mensenrechten – zoals ze zelf zeggen – over gelaten aan Amnesty International en Human Right Watch (hebben AI en HRW daar NOC*NSF en Europese Spelen voor nodig?); is blij dat met de Europese Spelen heel Europa bij Azerbajjan is binnen geweest (hoezo?) en daarmee het isolement is doorbroken (welk isolement?). Letterlijk van de website door de directeur NOC*NSF: ‘Ik geloof in de waarde van internationaal contact, een isolement brengt nooit wat goeds’.
Mag hier een correctie op volgen? Wat heeft meedoen nu wel opgeleverd? Welk isolement is doorbroken? Is er nu minder repressie, minder onterechte gevangenneming, minder machtsgeweld?
De geschiedenis leert dat meedoen meestal betekent dat gedurende de spelen er weinig ergs gebeurt of niet zichtbaar wordt gemaakt, maar daarna een inhaaleffect ontstaat.
Waarom niet, als je spelen wilt toewijzen, daar ook voorwaarden op het gebied van mensenrechten aan verbinden! Doet een ontvangend land daar niet aan mee, dan niet toewijzen. Dan ben je duidelijk, je gooit daar publiciteit tegenaan (doorbreek je ook isolement), voorkomt daarmee tijdens de spelen politieke spelletjes, je hebt geen bloed aan je handen, en deelname door sporters inclusief medaillewinst is vrij van vuile handen! Dat is pas echte sport. Maar daar kun je nu dus grote vraagtekens bij zetten.
Lees ook:
Limburgse openbaarheid op zwart