Niet meer dan een vierkante meter van de Telegraaf.
Niet meer dan een vierkante meter van de Telegraaf.
Wijsdom komt met het verstrijken van de jaren. Ik heb daar toch zo mijn twijfels over. Ik kan het niet wetenschappelijk bewijzen, maar dat geeft tegenwoordig niet. We hebben maar 10 volgers op FB nodig om ons zelf te kwalificeren als notoire roeptoeter van de waarheid.
Ik moet een jaar of 23 zijn geweest toen ik al vanuit een soort van roeping regelmatig op bezoek ging bij een oude dame in het sleetse Baarn. Baarn, de Gooise achterbuurt, was de plek waar de moeder van mijn beste vriend was neergestreken. Na een scheiding was ze daar ingevlogen vanuit een koloniaal vrijstand pand in het toen nog allochtonen-vrije Bussum.
Waarom ik daar kwam? Simpel, ik vond het een apart “wijf” en ze was de moeder van mijn beste vriend. Ik maakte daar schoon en deed eens in de zoveel tijd de tuin. Ondaks dat het een flat was, had ze een enorme tuin waar je wel een dagje werk aan had.
Zelf hielp ze af en toe mee, maar ook verdween ze geregeld om stiekem in haar slaapkamer een slokje jenever naar binnen te klokken.
Ze las de Telegraaf, toen nog alleen maar analoog verkrijgbaar, wat toen al een rechts-verknipte verzameling was van benauwde opvattingen. Menig discussie voerde ik met haar niet beseffend dat dat volkomen nutteloos was. Het maakte onze vriendschap niet minder. Zij was in die tijd al dik in de 70 en nogal geïsoleerd.
Opvallend is dat ik merk dat het telegraaf syndroom schijnbaar al op jongere leeftijd zijn intrede doet. Ik lees geen Telegraaf toch merk ik dat mijn wereldje zich langzaam vernauwt. Mijn tolerantie t.o.v. wat dan ook is overgegaan van een stuk elastiek naar een stug stukje metaal.
Maar hoe zit dat dan? Waarom kijk ik met een schuin oog naar Nederlanders met een Marokkaanse achtergrond als ware het notoire criminelen? Waarom zie ik als coach van een voetbalteam, tegenstanders die louter bestaan uit allochtonen meer kiezen voor een spelelement die intimidatie heet? Je merkt een spanningsveld die niet gezond is en niks met voetbal te maken heeft.
Aan de andere kant merk ik dat ik telkens probeer zaken te relativeren en zoek naar tegenargumenten. Ik ga op zoek naar redenen die mijn naderende starheid verklaren. De angst bekruipt me als je ontdekt dat de telegraaf mentaliteit tot in de vezels zit van velen in je netwerk. De discussie lijkt ook steeds moeilijker te worden, te verharden.
Wat gaan we er aan doen?
Nou, laat dat “we” maar weg. In dit geval gaat het maar om één persoon en dat ben je zelf. Je moet af van die vierkante meter Telegraaf opvatting. Neemt niet weg dat je keihard mag zijn op wantoestanden door wie dan ook. Niet meer dan een vierkante meter van de Telegraaf is te klein.
Bijna Kerst en tijd voor een borrel