Weet u het nog?

Weet u het nog?

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik weet het niet. Lekker begin maar zo is het nu eenmaal. Ik weet alleen dat ik vroeger minder moeite had om een mening te hebben. Tegenwoordig kan een mening je fataal worden. Ik bedoel dan niet dat je als journalist neergesabeld wordt omdat je een iets afwijkende mening hebt dan sommige mensen in het land. Ik bedoel alles wat binnen 3 meter van je staat. Gisteren nog weggelopen van een beginnende discussie over de instroom van vluchtelingen. Mijn kind kan geen huis meer krijgen! Waar, helemaal waar. Ben ik er moe van? Ja eigenlijk wel. Wat mij betreft vervreemden “wij Nederlanders” in een rap tempo van elkaar. Je buurman, die je normaliter zou groeten, gun je niet eens meer een knikje omdat hij de rook van je houtkachel niet meer wil verdragen.

Ik weet niet zo goed hoe je met de verdeeldheid moet omgaan ondanks of zelfs dankzij een spotje van SIRE. Spotje komt te laat en wordt zelf onderwerp van complotten en zaait verdere verdeeldheid alsof zout in een etterende wond wordt gestrooid, gewreven. Weet u het nog?

In mijn huisgezin nog geen ongezonde verdeeldheid omdat er wat ons betreft belangrijkere zaken zijn dan om elkaar de loef af te steken met nog radicaler geleuter.

Top, dat dat binnen het eigen gezin nog lukt,  maar wel super triest dat mijn buurvrouw klaagt over mijn parasol die boven de schutting uitsteekt. In mijn gedachten heb ik haar al verbannen naar Lampedusa en neem ik mezelf voor de pizza buitenoven te voeden met nat hout.

Bij het zien van Trump ren ik kokhalzend naar mijn jaren 80 badkamer en heb ik weinig medelijden met Klaassen die als een stervende zwaan een blessure van een gegooid projectiel probeert te verwerken. Nog misselijker kan ik worden van een nieuw amusementsprogramma waar Marieke mensen tot debiele muzikanten maakt. Sukkels die geluiden produceren om de beste muzikant te zijn. Volkomen nutteloos en waardeloos.

Kijk dat is wat ik bedoel. De scherpe ongenuanceerde meningen die als een soort van magma naar mijn mond stroomt. Ik krijg dat bijna niet meer in het gareel. Ik twijfel over het overdreven begrenzen van onze taal en onze geschiedenis en voor velen schijnbaar ook onze eigen cultuur. Waar waren al die grenzen toen ik nog klein was? Nou….. nergens. Wellicht moeten we daarom wel heel blij zijn met de ietwat overdreven warme deken van verzuring.

Ik weet het dus echt niet en al zou ik het weten. Weet u het nog?

Opvallend zijn de tegenstellingen die eigenlijk alleen maar vervlakkend werken…. behalve dan in mijn eigen gezin.

In Tunesië is de jacht geopend op “zwarten”. Die willen/moeten ook daarom met gammele bootjes naar Lampedusa met in hun kielzog jongeren uit Tunesië die hun eigen land ontvluchten omdat er geen toekomst meer voor hun is.

Het raakt me eigenlijk niet, Tunesië ken ik alleen van een korte huwelijksreis en een sprinkhanenplaag. Weet u het nog?

Pijn in mijn voet van de jicht dat raakt me zeker.