Denk en dank aan de zorg.
Denk en dank aan de zorg.
Ik zag in de krant van 11 mei 2020 een advertentie met de uitnodiging om de werkers in de zorg te bedanken via de site: dankaandezorg.nl. Leuk gebaar want op 12 mei 2020 was het de ‘Dag van de verpleging‘.
Dus die site opgezocht en geklikt op ‘about us’ (=over ons) en ik krijg een internationale site en tekst van meerdere bedrijven van over de hele wereld die dit initiatief vorm hebben gegeven.
Bekend is dat de zorg in de watten wordt gelegd en heel veel erkenning oogst, niet zonder reden gezien de moeilijke omstandigheden waaronder er onvoorbereid complexe zorg moest worden gegeven aan een toevloed van coronapatiënten waarvan velen onder hun handen stierven. De pizza’s, taarten en andere eetbare plus andere dankbetuigingen waren niet van de lucht. Particulieren, bedrijven en overheden putten zich uit om elkaar in hun waardering te overvleugelen. Denk en dank aan de zorg.
Toch geeft het mij een wat dubbel gevoel. Niet dat al die waardering onterecht is, maar als je dat vergelijkt met de waardering die andere publieke functionarissen ontvangen, dan steekt dat erg schril af bij de zorgmedewerkerserkenning. Oké, ook brandweer en politie c.q. handhaving kregen eten, maar aanzienlijk minder. Nu ben ik niet uit op obesitas voor alle publieke werkers, maar ik pak er één groep uit.
De politie. Zij moeten werken in zeer moeilijke omstandigheden, worden vaak zij verbaal en/of fysiek gewelddadig bejegend als het de burger niet zint. Bekeuringen voor al die kleine overtredingen worden steevast gezien als het spekken van de staatkas. Maar zij zijn wel degenen die de orde behoren te handhaven, daar gaan we dan wel weer vanuit, sterker nog: dat eisen we. ‘Tekort aan blauw op straat’ is de jarenlange campagneleus geweest van tal van politici om kiezers aan zich te binden, maar achter de schermen werd er lekker bezuinigd. Dus als wij bellen voor iets wat wij een taak vinden van de politie en ze staan niet binnen een minuut met zwaaiende blauwe lichten en gillende sirenes voor de deur, dan deugen ze niet.
Toch zou ik het niet voor elkaar boxen om lijken uit de sloot of struiken naast een hoge flat of van de zelfophangingen aan te moeten treffen, eruit of eraf te halen, de familie informeren of ter plekke opvangen en dan zelf bij thuiskomst weer de vrolijke partner en ouder te zijn. En hetzelfde geldt de verkeersslachtoffers die uit wrakken gehaald moeten worden, los van of dat nu komt door verkeerd verkeersgedrag van de rijder/slachtoffer, al dan niet alcohol- of drugsgebruik als oorzaak. De impact is er niet minder op.
En bedenk dan eens de situaties waarbij groepen mensen de geringe politieaantallen in het nauw drijven (anti-migrantendebatten in gemeenten, voetbalwedstrijden, boze boeren, etc.). Ik moet er niet aan denken. Agenten die hun hele leven door trauma’s getekend zijn door wat ze meemaken.
En natuurlijk maakt de politie fouten. En die wil ik zeker niet goed praten (in de zorg kennen ze de zwijgcontracten, reden waarom je er zo weinig van hoort), maar de meeste agenten hebben het hart op de goede plaats en doen geweldig goed werk. Los van de tekorten aan politiemedewerkers ten opzichte van de vraag van het publiek, u en ik!
Nooit heb ik gezien dat er zo’n waarderingsactie is geweest voor de politiemedewerkers die bij de jaarwisseling werden bekogeld met vuurwerk, stenen en flessen naar hun hoofd kregen of de hoon van een groep of individuele burger over zich heen moesten laten gaan en dan toch nog uitermate rustig blijven, want als ze zich als mens op de grens van hun incasseringsvermogen laten zien, dan worden ze helemaal gepakt.
Kortom: Grote Dank aan de Politiemedewerkers om te zorgen voor veiligheid in huis, op straat en op de weg!