Bedreigingen en privacy sociale media
Bedreigingen en privacy sociale media. Steeds vaker horen we van verbaal geweld tot aan (doods)bedreigingen aan het adres van politici. Veel gemeenteraadsleden haken daarom af.
Vorig jaar kwamen de 2e kamer-fractieleiders, de heren Zijlstra en Pechtold plus andere politici, met een vergelijkbare openbaring.
Recent diende minister Asscher deze ‘onderbuikers’ openbaar van repliek, en gaf tevens een kijkje in de digitale verwensingen die hij mag ontvangen.
Daarnaast weten we dat de heer Geert Wilders permanente bewaking heeft. Al valt het wel op dat hij zich van alles ongestraft kan permitteren. Zelden wordt hij gecorrigeerd met name niet door andere politici.
Een bak bagger.
Terwijl als een andere politicus iets over de heer Wilders zegt, is het meestal een bak bagger wat hij over zich heen krijgt. Denk aan de recente uitspraak van de heer Spekman, partijvoorzitter van de PvdA, die nauwelijks een inhoudelijke reactie scoorde maar wel kwam het standaard ‘demoniseren’ van de PVV-leider naar voren.
Van een ander kaliber was de PvdA-voorzitter in Katwijk, de heer Den Hertog die twitterend aangaf te hopen dat de heer ‘Wilders sterft aan een hartaanval in bed (al dan niet tussen de benen van een links kamerlid).’ Niet mijn mening en ik zou een dergelijke uitspraak ook niet bezigen, maar resultaat: opstappen, ‘op advies’ van de partij of mede-gemeenteraadsleden.
De heer Wilders doet ook een flinke duit in de zak door zelf, als andere politici iets zeggen dat hem niet welgezind is, snel te schelden. Allemaal vrijheid van meningsuiting?
Dat alles leidt tot de vraag: hoe ver gaat die vrijheid van meningsuiting? Moet het inhoudelijk zijn? En in een correcte (wat is dat?) woordkeus? Mag je schelden om je boodschap kracht bij te zetten? Niemand die hier een heldere consensus in kan aangeven. Dus als we denken dat het echt over de grens van het toelaatbare gaat, stappen we naar de rechter.
Kennelijk zijn we dus niet in staat om op een volwassen en integere manier te overleggen over dat iets als grievend kan worden ervaren en daarom beter niet zo gezegd kan worden. Laat staan dat we bereid zijn onze excuses aan te bieden voor een als beledigend ervaren uitspraak of woordkeus. Eigenlijk te triest voor woorden (!).
Terug naar de bedreigingen op sociale media. Wat daartegen te doen? Lekker anoniem laten schelden? Mogelijkheden o.a.:
* Zorgen dat mensen alleen via achterhaalbare basisinformatie zich identificeerbaar aanmelden alvorens zich digitaal te kunnen uiten.
* Daarmee wordt de vindbaarheid van een identiteit groter en makkelijker, dan speurwerk via IP-nummers achterhalen.
* Bij wetsoverschrijdend digitaal gedrag kan de politie ingrijpen en eventueel het Openbaar Ministerie inschakelen, net als bij de heer Wilders, maar dan wat sneller dan een jaar ‘research’ voordat er een proces wordt gestart.
* En dan lijkt het mij ook verstandig dat sites of facebook-groepen enig reinigend vermogen tonen door berichten die over ‘hun’ grens gaan gewoonweg te verwijderen. Wel vooraf grens aangeven. Dat voorkomt dat slechte uitspraken tot voorbeeldgedrag voor anderen aanleiding geeft (‘hij/zij doet het toch ook…’).
Binnen alle discussies over aantasting van onze privacy geven de verwensingen en bedreigingen aan dat we die privacy als digitale groepen consumenten & producenten kennelijk (nog) niet waard zijn.