Bejaarden knallen tegen de deur
Nu ik al bijna bejaard ben en door mijn omgeving steeds vaker “gek” wordt genoemd, maak ik mij enorme zorgen.
Voor mij geen plakdeur. Geen herinneringssticker die mij misleidt.
Ik wil niet terugvallen in herinneringen maar proberen vast te houden aan het nu.
Ik heb niks aan mijn deur en ook niet aan een plastic pop die moet doorgaan voor mijn overleden vrouw.
Ik word er niet rustiger van en ik doe niet aan popsex.
Het Trimbos kwam met het nieuws dat demente bewoners zich prettiger voelen door een herinnering uit het verleden en kozen voor de voordeur.
Lekker makkelijk scheelt weer geld en minder dure werkzaamheden voor de verzorgers. Iedereen gelukkig zou je zeggen.
Het tehuis ziet er meteen vrolijker uit! Klopt, daar is niet zoveel voor nodig. Wat een nutteloos onderzoek.
Hoeveel demente bejaarden hadden niet eens een mooie voordeur? De eenheidsworst van de voordeuren voor lager opgeleiden belooft niet veel goeds.
Sommige bejaarden kennen of herkennen hun oude voordeur niet eens en lopen verdwaasd door de gangen. Weer anderen beschadigen hun vingers omdat ze driftig op zoek zijn naar het vertrouwde touwtje dat altijd uit de deur hing.
Herinneringen zijn soms prachtig maar soms ook wat minder.
Ik denk dan aan een opengewerkte winkeldeur met glazen ruit . Links en rechts verlicht door een rode tl balk Met als kers boven aan de deur een paarse ultra violet lamp, om de make-up beter uit te laten komen. Geen Walletje meer zichtbaar wat rest is lust en geld.
In gedachte zie ik hele rijen mannelijke demente bewoners in de gang rondscharrelen bij die voordeur .
Nog een winkeldeur maar dan volgeplakt met reclame van sigaren- en sigaretten reclame .
Een blijk van herkenning voor velen . Zelfs voor die bewoners die gestopt waren met roken .
In het verleden had je in iedere wijk wel een sigarenboer op de hoek . Een ondernemer die wist waar hij mee bezig was . Het verkopen van een verslavingsproduct . Niet te beroerd om na sluitingstijd nog even een pakje aan de buurman te slijten . Ik zie zo voor me dat er de hele dag door tot laat in de avond er klandizie aan je opplakdeur staat te rammelen.
Maar goed, als het helpt dan helpt het.
Denk niet alleen aan de voordeur en zeker niet alleen aan de voorkant. Het leven en de herinneringen worden niet gevormd door de voordeur maar door de gezamenlijkheid van beelden en de ondersteuning van familie en vrienden en professionele krachten.
Dat er meer geïnvesteerd moet worden om deze demente groep beter kwalitatief te begeleiden lijkt me een schot voor open deur, of was het doel?
Kan mij dat schelen als je het maar kan opplakken.
Rob