Brit heeft haar eigen Brexit
Brit heeft haar eigen Brexit. Iedereen heeft zijn of haar eigen Brexit. We voelen ons niet meer thuis of er zijn teveel herinneringen die ons doen besluiten, soms zelfs dwingen, om te verhuizen. Soms is het een feest, soms is het een ramp. Het verhaal van onze auteur Britta is haar verhaal, is haar Brexit. Heel even voel je mee, of voel je helemaal niks. Brit heeft haar eigen brexit (Retsiem)
Ik vertrek
Ik weet nog goed dat ik hier kwam wonen. Door de bagger liepen we naar het huis, dat nog opgeleverd moest worden. Het was in mijn ogen net een bungalow. Naar de tuin toe een schuifpui, waardoor je je huis kon uitbreiden naar de tuin. Ik was gelukkig, ik zou hier gelukkig worden met mijn gezinnetje.
Rijk
We gingen hier wonen en het was geweldig. Alles was nieuw en de mensen in de buurt waren zo rijk! Ik voelde me hierdoor ook rijk. We zetten een kinderzwembad in de tuin en de kinderen konden heerlijk zwemmen. De buren waren aardig, er leek geen vuiltje aan de lucht te zijn. Leek. Want stiekem hoorde ik erbij. Ik woonde samen en we vormden een gezin. Na een jaar was dat over en kwam de kentering. Want toen was ik “de vrouw alleen” en wat moet je daarmee? Daar kun je niet gezellig stellendingetjes mee doen. Het tij was helemaal gekeerd toen ik een hond nam die als hobby “ heel veel blaffen” had. Buren half overspannen, ik ook, woningbouw bemoeide zich ermee. Liep af met een sisser, maar de buren hadden inmiddels besloten nóóit meer met me te praten. Aldus geschiedde, zo’n elf jaar lang. Zwijgende aanwezigheid kan ook een aanwezigheid zijn. Ik voelde hun afkeuring, voornamelijk omdat ze het me lieten merken. De buren zijn een half jaar geleden plotseling vertrokken, toen ik al járen bezig was te proberen te verhuizen. Ik kreeg er enorm aardige Syrische buren voor terug. Toch ga ik weg, klaar voor een nieuwe start. Everybody happy? Ik wel.
Britta