De natte droom van Trump bleek een dorre woestijn

De natte droom van Trump bleek een dorre woestijn.

De climax van het narcistisch optreden van president Trump eindigde in een “veldslag” in het Capitool. De oproepen om vooral mee te doen, mee te lopen naar het Capitool waren wel bedacht en de woorden met een vergrootglas gekozen.

Ik kan nu roepen dat deze man zo snel mogelijk moet vertrekken, liefst vandaag nog, maar dat is wel heel zielig.

Een zielige vertoning omdat deze man al veel eerder afgezet had moeten worden. Hij bleek te sterk voor miljoenen tegenstanders die laf de andere kant opkeken. Soms werd hij zelfs als grappig ervaren en dat maakt hem meteen ook zo gevaarlijk. Als een leguaan veranderde hij continu zijn spraakkleur en ook de de inhoud van zijn boodschappen. De natte droom van Trump bleek een dorre woestijn.

Hij gaat tot verder dan het gaatje en duwt extremisten voor zich uit die worden gevolgd door slappe aanhangers.  Hij wacht en wacht en laat dan alles uit zijn handen vallen en zadelt iedereen op met de rotzooi. Hij lijkt “klaar” maar is hij echt “klaar”.

Als een vos zegt hij dat hij van zijn aanhang houdt maar bezoedelt hun door het aantrekken van extremistische groepen. Zwaaiend met verkeerde vlaggen, vol emoties en adrenaline lopen ze door “heilige” gangen en zitten arrogant aan het bureau van een gevluchte medewerker.

We hebben dit met zijn allen geaccepteerd en zijn wellicht gewaarschuwd. Beter gezegd ik heb het geaccepteerd en gewacht tot het zou ontploffen. Met trots zeg ik tegen mijn vrouw: “Zie je wel, ik heb het je toch gezegd?”. Zijn macht lijkt af te brokkelen en we durven weer van alles te roepen alsof we de “echte helden” zijn.

Ik ben niet de man met de horens, ook niet de schreeuwende man met de lange baard en ook niet de sukkel achter het bureau van Pelosi. Ik stond echt helemaal achterin en was zwaar tegen deze bestorming. De natte droom van Trump bleek een dorre woestijn.