Gemeente op zoek naar onzichtbare jongere
Er zijn naar schatting 66000 onzichtbare jongeren die niet naar school gaan maar vaak ook niet aan het werk zijn. Het is de taak van de gemeenten om te proberen deze jongeren op te sporen. Het kabinet gaat eerst met 35 gemeenten afspraken maken om die jongeren op te sporen en ze aan het werk te zetten dan wel weer terug naar school te begeleiden. De onzichtbare jongere moet niet onzichtbaar blijven maar begeleid worden naar betere kansen.
In een brief hebben de ministers van Sociale Zaken en van Onderwijs dit plan aan de Tweede kamer gestuurd. Er is te weinig zicht op deze jongeren en dan wordt het ook belangrijk dat gemeentes hun bestanden gaan vergelijken. Niks nieuws aan, behalve dan dat dat veel te weinig gebeurd. Maar het gaat nog verder omdat het kabinet wil dat er ook gekeken wordt naar jongeren tot 27 jaar. Er wordt van de gemeenten een actief beleid verwacht om vervolgens met het UWV, werkgevers maar ook zeker met scholen te proberen deze jongeren weer te laten gaan meedraaien in de samenleving.
De onzichtbare jongere kan wel eens voor problemen zorgen als we er niet op tijd bij zijn. Geen inkomen geen school leidt vaak tot ontsporing en het ligt dan ook voor de hand dat er meer actieve aandacht komt voor deze groep. Indien “we ” daar in gaan investeren heeft dat direct invloed op het toltale leefklimaat binnen een gemeente.
Het achteroverleunen en niet verder komen tot constateringen en dossiervorming moet afgelopen zijn. Actief langs de deur gaan en jongeren weer aan de gang krijgen. Niet met een opgeheven vinger, maar samen op zoek gaan dat lijkt de houding te worden di succesbepalend zou kunnen zijn.
Zelfs Lodewijk Asscher ging met een “speurder” langs de deuren en benadrukte hoe belangrijk het is om deze onzichtbare jongere op te sporen.
Linkelinks kan niet anders dan deze “nieuwe” methodiek toejuichen. Wel kun je stellen dat het inderdaad niet nieuw is, maar dat door verschillende gigantische bezuinigingen er geen plaats meer was voor speurders al hadden ze toen een andere naam., streetcorner workers. Het zijn de thermometers van onze gemeente en de verbinding met de jongere die de weg kwijt is of kwijt wil zijn.
Hoe kan een jongere onzichtbaar zijn?
We hebben een gemeentelijke registratie over waar en hoe je woont, je ouders krijgen jaren kinderbijslag voor jou, je zit minstens in een zorgverzekering, hebt ingeschreven gestaan bij een (basis)school en ga zo maar door.
We worden zodanig met allerlei gebruikersnamen en wachtwoorden geregistreerd dat we geen privacy meer over hebben.
Kul, klopt voor geen milimeter!