Ik haat eenzaamheid
Ik haat eenzaamheid, tja wie niet? Vandaag werd bekend dat 37% van de Nederlanders in meer of mindere mate eenzaam zijn. Het heuglijke nieuws is dat de rest, 65%, zich helemaal niet eenzaam voelt. Het stemt me gerust dat als ik hier door mijn wijkje loop er slechts 1 op de 3 mensen die ik tegenkom maar eenzaam is. De rest van de voorbijgangers zijn net als ik niet eenzaam. Een dergelijk onderzoek doet me toch anders kijken naar die voorbijgangers. Welke van die voorbijgangers is eenzaam? De oude man met zijn rollator? De jonge puber die over het water staat te turen? Die moeder die in de Zeeman niks koopt? Hoe zit dat nou? Hoe onderzoek je dat nou?
Ga je random langs een aantal deuren en bel je dan aan? Goedemiddag mevrouwtje, heeft u veel vrienden? Doet u mee aan sociale activiteiten? Nog mooier, voelt u zich eenzaam?
Smartphone
Ik haat eenzaamheid omdat het een woord is die me depressief maakt. Eenzaamheid in een landje waar mensen bijna continu op hun smartphone kijken. Ook ik kijk voortdurend op mijn smartphone. Wie is er dan “smart” vraag ik me ineens af. Je zonder je af om te duiken in een digitale variant van contact hebben. Niks mis mee maar ik loop voortdurend de slachtoffers van het Centraal Bureau voor de Statistiek voorbij.
Hoe eenzaam is de oude man die vijf dagen na een heftige brand levend uit zijn appartement wordt gehaald. Hoe eenzaam moet je zijn, dat je gewoon vergeten bent. De man zelf leek niet eenzaam, maar toch vergeten.
Vreemd? Nee, eigenlijk vrij normaal. Het vergeten van mensen is een sterk stijgende eigenschap die niet opvalt, tenzij je het schijnbaar gaat onderzoeken.
Eenzaamheid blijkt niet alleen te gaan om mensen die alleen zijn. Er zijn mensen die zich eenzaam voelen in een omgeving die voor een andere als overprikkeling wordt ervaren.
Wanneer voelen we ons eenzaam? Wanneer wordt eenzaamheid vervelend?
Eenzame mensen
Ik denk dat het vaak te maken heeft met het “vergeten” van mensen. Ik vergeet mensen, ik laat ze alleen. Ja maar, eenzame mensen moeten er zelf ook wat aan doen. Tja, dilemma. Hoe krijgen we de echte eenzame mensen echt in beeld? Niemand staat te gillen bij zijn voordeur dat hij zo vreselijk eenzaam is. Vanaf dat moment wordt je betiteld als verward. Heb je dan ook nog een baard dan kun je zomaar als terrorist worden gezien.
Voorlopig hou ik het bij vergeten mensen. Onderzoek maar eens hoeveel mensen weten wie er eenzaam is hun buurt. Als iemand dat aan mij zou vragen zou ik zeggen. Hmmm, ik weet het niet. Nederlanders zijn toch heel gelukkig, dat is onderzocht.
Ik vermoed dat ze de eenzame mensen vergeten zijn.