Vogelhoofd strand op station
Vrijdag en op weg naar den Haag. Een arbeider zoals elke arbeider. Een dag zoals zo vele dagen. Te vroeg op het station zoals… Ja zo is het wel weer genoeg.Het station utra modern en lelijk maar zeker efficiënt te noemen ligt er verlaten bij. Weinig forensische activiteit op deze vrijdag. Te vroeg en om de tijd te vermoorden loop ik naar het einde van het perron. Uit eerdere ervaringen weet ik dat ik heen en terug in 5 minuten kan doen. Het uitzicht over de nieuwbouwwijk is somber en mijn stemming ook. Ik pak mijn ipad en maak wat foto’s van de bovenleidingen alsof ik een beroepsfotograaf ben. Een goedkoop perspectief zou je kunnen zeggen. Bovenleiding en spoorrails leiden naar een stip op de horizon. Geen twee punten, slechts 1 punt. Ik kijk achterom en zie de intercity aankomen richting Den Haag. De wind wil ik in mijn rug hebben dus draai ik me om. Ongelooflijk hoe hard dat kreng kan gaan. Ik stel me voor wat voor een impact dat heeft bij een botsing met je lichaam. Ik schat een overlevingskans van nul in, maar dat zal dan wel ook de bedoeling van een dergelijke poging zijn. Ik voel en hoor de intercity naderen en doe mijn ogen dicht.
Met een klap passeert de trein mij en even later voel ik de werveling van de wind van achter de trein om me heen.
Er vliegt wat langs me heen en valt een 10 meter verder op het perron. Ik kan me niet voorstellen dat iemand wat uit de trein heeft gegooid dus nieuwsgierig ga ik op onderzoek uit.
Op de grond van het perron ligt een afgerukt vogelkopje. Een soort van nat spoor markeert zijn landingstraject. Het kopje van het arme dier is gaaf alleen bij de nek houdt het op. Bizar en opeens dwalen mijn gedachtes weg en zie ik mevrouw van Toorenburg weer op de televisie. Ze doet mee aan een soort van promotie van 3 d printen. We hebben het natuurlijk niet over haar cupmaat, maar over driedimensionaal printen. De vorige dag heeft zij 3 d foto’s laten maken en nu life wordt er een kelin poppetje van plastic geprint. Dat poppetje is een natuurgetrouwe kopie van mevrouw van Toorenburg. Het apparaat is al flink aan de gang en lijkt haar neus te bereiken. De presentatrice merkt op dat Madeleine hetzelfde pakje aan heeft als gisteren. Alleen maar lekker makkelijk vindt Madeleine, scheelt een hoop tijd en wel leuk om het vergelijk te maken.
Als de camera inzoomt zie ik een neus in wording en een rafelig figuurtje in maar één kleur. Het blonde haar van Madeleine zal er niet komen. Ik vind het maar een zielig dingetje dat doet me denken aan het koppie van het gestrandde vogeltje. Kleurloos en levensloos en toch 3 d. Ik maak een foto en probeer me voor te stellen wat het laatste beeld was dat het vogeltje op zijn netvlies kreeg. Ik kijk naar de oogjes maar zie niks wat me op weg kan helpen. Madeleine natuurlijk niet aangereden door een trein, maar door de politiek en welwillend opdravend voor welke uitzending dan ook.
Ik laat het vogelkoppie achter en ga vol energie verder op weg naar den Haag.