Wat een sufferds
Soms is het weer even schrikken. Een programma op televisie, het gaat over Joden. Joden die hier wonen en zich telkens onveiliger voelen. Wat een sufferds.
Wat beelden van Marokkaanse jongens die alleen maar kanker joden uit hun lieflijke strotjes kunnen krijgen. De middelvinger stoer opgeheven. Het gezicht bedekt. Niet in de camera kijken.
De journaliste, zelf joods, is zichtbaar geschokt maar blijft de jongens benaderen.
Maar wat vind je dan van mij, ik ben Joods? “Ja, dat weet ik niet”, klinkt het stoer.
“Joden moeten dood, ze zijn de schuld van alles”.
Volkomen ongenuanceerd maar zo pijnlijk om te zien. Hoe suf kun je zijn? Hoe beschadigd kun je zijn?
Werkelijk wat zou ik me kapot schamen als mijn kinderen op een dergelijke manier hun onkunde, hun onvrede kenbaar willen maken.
Het is bijna onmogelijk om geen schijthekel aan deze jongeren te krijgen. Hoe moeilijk is het om dit te nuanceren omdat je het gevoel hebt dat nuancering zinloos is? Doodeng wordt het, nog erger doodeng is het.
Je kan bijna wel concluderen dat we het allemaal verkeerd hebben gedaan. Zo verkeerd dat deze jongeren geworden zijn wat ze nu zijn. Het waren niet de Joden, nee we zijn het met zijn allen.
Ik wil helemaal geen hekel aan Marokkanen krijgen. Ik wil gewoon dat we met zijn allen naast elkaar kunnen leven, zonder elkaar uit te schelden.
Wordt wakker Linkelinks, heel Nederland is verkankerd. Iedereen is boos en bang. Bang voor ontheemde pubers. Ouderloos, oeverloos, grenzeloos en meedogenloos stom.
Toch wel raar dat al die jongetjes een ouder hebben die hun luiers hebben verschoond. Ze werden over hun bolletje geaaid en lieve woordjes werden zachtjes gefluisterd. Hoe kan daar later het woord kanker uitkomen?
Ik weet het, niet elke Marokkaanse jongere loopt de hele dag kanker te roepen. Ook vette coole Nederlandse jongeren kunnen er wat van.
Wat mij betreft is er geen verschil en dienen beide problemen fors aangepakt te worden.
Wellicht dat wij de sufferds zijn omdat we dit allemaal maar gelaten pikken. Pikken van onze kinderen van onze school van onze politiek.