We naaien de naaiers
Na 1100 doden leek het westen wakker te schrikken.
Veel arbeiders in Bangladesh die in de kledingindustrie werken worden afgescheept met een hongerloontje. Arbeidsomstandigheden zijn om te huilen en gebouwen zijn in zeer slechte staat. Na de ramp kwam er een verdrag die bepaalde dat de arbeiders minimaal 50 euro moesten verdienen.
Zeg maar een soort van minimum loon.
Coolcat, wibra en prenatal zagen er geen brood in en weigerden.
Voor minister Ploumen het sein om de drie bedrijven publiekelijk te benoemen.
Het is natuurlijk van de gekke dat we dergelijke omstandigheden tolereren. Alleen helpen we de mensen daar wel echt mee?Lopen we niet het risico dat grote bedrijven zich daar gaan terugtrekken op zoek naar een ander land met extreem lage lonen? Is het niet de verantwoordelijkheid van het desbetreffende land zelf om goed voor haar mensen te zorgen? Wibra heeft niet gezegd, gebruik maar wat inferieur cement, zolang je maar goedkoop levert. Cool cat spint er garen bij en prenatal verkoopt zijn babykleertjes voor vaak niet minder dan 50 euro. Gigantische winsten worden gemaakt over de ruggen van arbeiders uit een ver land. Op het moment dat wij “onze” bedrijven dwingen tot een door de politiek bepaalt integere houding lopen diezelfde bedrijven misschien wel weg uit die landen en dan zijn ze nog veel verder van huis. Echt een vervelende spagaat die Ploumen ook wel kent. Misschien dat het meer brullen is vanuit politiek gewin dan dat er werkelijk iets gaat veranderen.
Het is goed om over een paar maanden te kijken hoe het er mee staat, want anders moeten we eerst wachten op een volgende ramp. Het kunstmatig opleggen van een soort van minimumloon is alleen zinvol als dat betekent dat omstandigheden voor de desbetreffende arbeiders ook werkelijk verbetert.
Het lijkt niet echt reëel dat er van dat geld ook nog gespaard kan worden dan wel dat er sprake kan zijn van meer luxe voor deze mensen. Kort gezegd het is niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Je spint er geen garen mee.