Politiek en voetbal
De heren Patrick Kluivert en Edgar Davids, twee gerenommeerde voetballers, gingen bij de Zimbabwaanse president Mugabe op bezoek om over voetbal te praten. Natuurlijk namen ze ook een cadeautje voor de heer Robert Mugabe mee, een voor hem gemaakt shirt van Barcelona. Er zijn foto’s van de drie heren op een politieke bijeenkomst van de president. De heren Davids en Kluivert hebben nogal wat kritiek gekregen over hun bezoek aan deze dictator die het land sinds 1980 bestiert, die mede door corruptie zwemt in het geld, die een arme bevolking grotendeels werkeloos heeft gemaakt en leeft in een nagenoeg failliete economie, en die de oppositie en critici monddood maakt. Zie hier het nieuwe netwerken; staat wel goed op hun CV. Politiek en voetbal gaat prima samen.
Overigens zijn zij geen uitzondering. De heren Badr Hari en Ruud Gullit staan prachtig op de foto met de Tsjetsjeense 1e man, de heer Ramzan Kadyrov, die met zeer harde hand en bruut geweld tegenstanders en homo’s tegemoet treedt.
En wat te denken van de heer Bert van Marwijk, die samen met de heren Mark van Bommel, Adrie Koster, Roel Coumans en Taco van den Velde, het nationaal elftal van Saoedi-ArabiĆ« coacht. Hij krijgt er ‘alle vrijheid’, gaf hij aan toen hij gevraagd werd naar deze keuze. Doorgevraagd gaf hij aan dat in elk land wel wat is, alsof er geen gradatieverschillen bestaan. Dus verdient hij graag veel geld terwijl er geheerst wordt – zonder volledig te zijn – met stokslagen tot onthoofdingen, waar vrouwen onder andere niet achter het autostuur mogen, burgers in Jemen worden gebombardeerd. Overigens gingen de Nederlanders Leo Beenhakker, Gerard van der Lem en Frank Rijkaard hem voor.
Voetbal en andere sporten zijn niet meer zo kieskeurig. De Olympische Spelen 2016 in Rio de Janeiro waar de sloppenwijken voor moesten verdwijnen en een gewelddadige en corrupte politie heerst. De aanloop naar de wereldkampioenschappen voetbal van 2022 in Qatar zijn omgeven door – zacht uitgedrukt – minder frisse bejegening van de vooral buitenlandse werkers. En weet u nog de Europese Spelen 2015 in Azerbeidzjan, sinds 2003 geleid door president Ilham Aliyev, waar activisten voor mensenrechten door zijn repressie niet meer veilig zijn. Ook hier geen volledigheid, maar aanvullingen te over.
Het argument wat vaker in de sport wordt gehoord is dat door in zo’n mensenrechten-schendend land te sporten er verbetering kan optreden. Lijkt leuk, maar elk bewijs ontbreekt hiervoor, eerder het tegendeel.
Sport verbroederd? Vergeet het maar, de gigantische bedragen die omgaan in de sport, de dopingschandalen en het veldvechten in en om het voetbal zorgen voor het omgekeerde van verbroedering (valt voetbal onder de vechtsporten?). Hooguit dat er bij het vrouwenvoetbal van verzustering kan worden gesproken.
Dan de dooddoener van de bovenste plank: politiek en sport moet je scheiden. Als dat zo zou zijn zou je alleen grote sportevenementen zien bij politiek veilige en min of meer vrije landen met weinig of geen mensenrechtenschendingen.
Denk ik te negatief? Zie jij het anders? Graag je reactie om mijn blik te kunnen verruimen (het gaat mij niet om wie gelijk heeft)!
Politiek en voetbal niet doen.