Einde stier of stierengevecht
Einde stier of stierengevecht.
Het Spaanse cultureel erfgoed (of -fout) van het stierenvechten is in financiële problemen door de coronacrisis. Er wordt al een financiële ondersteuning gevraagd van 200 tot 700 miljoen euro. Meer betrouwbare cijfers kon ik niet vinden dan deze twee uitersten.
Deze omstreden entertainmentindustrie is nog steeds behoorlijk levend, in tegenstelling tot de stieren die gemarteld tot hun einde moeten komen. Ook al neemt de animo voor dit volksvermaak af (van de ruim 1700 arena’s zijn er nog ruim 400 waar de gevechten plaatshebben), er is kennelijk een ‘markt’ voor.
Het fokken van geschikte vechtstieren ontvangt de landbouwsector een Europese subsidie van 130 miljoen euro. En dat dan naast nationale, regionale en gemeentelijke subsidies. De sector, bij monde van de koepelorganisatie Fundacion Tor de Lidia, claimt dat zij zo’n 100 miljoen euro aan de Spaanse schatkist bijdraagt. Als verdienmodel dus niet houdbaar.
Zo’n 7% van de Spaanse bevolking zou wel eens een stierengevecht bijwonen en 85% van de Spanjaarden zou tegen het subsidiëren van deze lijdenswegen zijn. Maar ook daarbij is dat weinig controleerbaar. Einde stier of stierengevecht.
Nu naar de inhoud! Je hoeft geen vegetariër of veganist te zijn om tegen dierenmishandeling te zijn. Voor de fok van vechtstieren wordt zowel de vechtlust van de draagmoederkoe als de geschikt geachte mannelijke nakomelingen blijvend getest. Ook voor de koe geldt dat bij deze oefening een lans in de nek van de koe wordt gestoken waardoor de nek niet meer omhoog kan. Uiteraard geeft het mishandelde dier luidruchtig uiting aan de pijn die het moet verdragen. En dat is dan nog maar één oefening.
Nu ben ik niet Roomser dan de paus. Ik eet vlees maar zoveel als mogelijk van grasgevoerde runderen, verantwoord gehouden varkens en kippen met een goed leven en levenseinde, etc. Toch ga ik niet in een slachthuis kijken; je hoeft ook niet eerst een chirurgische operatie bij te wonen alvorens er één te mogen ondergaan. Ook muggen, zilvervisjes, etc. ga ik niet extra laten lijden, maar in één klap naar de eeuwige jachtvelden. Daar kun je me op aanspreken, maar deze voornamelijk Spaanse hobby gaat om doelbewuste dierenmishandeling en het martelen van dieren als volksvermaak en dat gaat me te ver. Wellicht dat ik later vind dat ik deze insecten niet mag doden, maar daar ben ik nu nog niet aan toe.
Hoe psychisch gestoord moet je zijn om als stierenvechter deze edele eeuwenoude martelcultuur te verheerlijken. Hoe hypocriet te stellen dat je als stierenvechter liefde voor het dier hebt en het met pijn in het hart opoffert. Pijn in de nek van het dier zul je bedoelen!
Je zou bijna wensen dat hij inderdaad pijn in zijn hart zou krijgen van deze nationale martelpraktijken, waarbij het dier geen enkele schijn van kans heeft het te overleven. Nee, het is pas geslaagd als het dier van de pijn en bloedverlies door de vele lansen door de hoeven zakt en de geest geeft.
Je vraagt je af of zo’n stierenvechter zijn liefde voor zijn (levens)partner ook zo botviert of bot viert. Of zijn deze machomannen soms allemaal alleenstaanden? Einde stier of stierengevecht,
Het woord dierenmishandeling is kennelijk nog niet in de Spaanse woordenboeken opgenomen. Maar dat zou toch wel tot vervolging kunnen leiden, maar niet als het stieren gaat. Anno 2020 is en blijft dit een onverdedigbaar cultureel martelvolksvermaak.
Hopelijk is deze perverse sector snel ten dode opgeschreven.
auteur: Guus