Last van gas
Last van gas
De parlementaire enquête over de gaswinning laat het failliet van de Nederlandse politiek zien. Naast dat de Belgische topper van ExxonMobil, de heer Joost van Roost, weigerde te verschijnen (alleen Nederlandse ingezetenen zijn verplicht te verschijnen) zien we een stoet van oud-bewindslieden die – volgens het Balkenende-principe van ‘met de kennis van nu’ – achteraf vinden dat ze toch anders hadden moeten handelen en besluiten. Maar een verontschuldiging kan er niet vanaf. Dat woord kennen ze niet.
De Nederlandse AardolieMaatschappij (NAM) is een samenwerkingsverband van Shell en ExxonMobil. Deze olie- en gasbedrijven zijn ieder voor 50% aandeelhouder van de NAM en hebben het samen dus voor het zeggen als het om de NAM gaat.
De NAM zou de versterkingsoperatie van de Groningse schadehuizen moeten betalen en probeert daar op alle mogelijke manieren onderuit te komen.
Als directeur van ExxonMobil en dus ook via de NAM, heeft de heer Van Roost een rol bij het herstel van de beschadigde woningen in Groningen. Maar eigenlijk zegt de heer Van Roost dat hij zich niet verantwoordelijk voelt voor zijn leidinggevende rol bij ExxonMobil, nog los van de vraag of hij verantwoordelijk is voor de Groningse aardbevingen ten gevolge van de gaswinning.
De heer Benschop, de huidige (ex-)directeur van Schiphol en oud-directeur van Shell maar ook oud-politicus (PvdA), had door de afwezigheid van de heer Van Roost alle ruimte om de ExxonMobil-topman de schuld te geven. En in zijn huidige Schiphol-rol weten we hoe betrouwbaar de heer Benschop is.
Oud-minister van Economische Zaken in Rutte II, de heer Henk Kamp (VVD), maakte het het bontst tot nog toe. In 2012 vond de zwaarste aardbeving plaats van 3,6 op de schaal van Richter in het dorp Huizinge. Daarnaast waarschuwde het Staatstoezicht op de Mijnen (SodM) in januari 2013 dat er meer en sterkere aardbevingen te verwachten waren bij een zelfde hoeveelheid gaswinning en gaf aan – in een dringend advies aan deze oud-minister – de gaswinning op korte termijn te verminderen. De heer Kamp besloot toen veertien onderzoeken te laten uitvoeren naar de gaswinningsgevolgen, zoals we weten, een bekende truc van bewindslieden. In tegenstelling tot wat je zou verwachten stéég de hoeveelheid gas, die uit de Groningse bodem werd gewonnen in 2013, maar deze oud-minister vond dat geen enkel probleem!
En dan durft deze heer Kamp nog te zeggen dat de veiligheid voorop stond.
Het ging dus om macht en de belangen van Rutte II en de oliemaatschappijen, en zeker niet om de veiligheid van de Groningse burgers. Die moeten tot op de dag van vandaag wachten op schadeherstel en op -vergoedingen.
En de oud-bewindslieden en andere betrokkenen kontdraaien naar diezelfde Groningse burgers om hun eigen hachje te redden en anderen de schuld te geven. Zij beoogden geen oplossing van het onveiligheidsprobleem, maar streefden hun politieke profijt na.
Het begrip ‘eigen verantwoordelijkheid’ is hen volkomen vreemd en deze representanten van de oude bestuurscultuur waar Rutte IV vanaf zou willen, gaan gewoon op de oude bestuurscultuurvoet verder. Een blamage voor de Nederlandse politiek, die de weg naar verbetering nog lang niet gevonden heeft.
Het ging en gaat hen niet om gaswinning, maar zij laten nog steeds de Groningse slachtoffers een poepie van eigen deeg ruiken met hun gaswinderigheid.
auteur:Guus