Niet alleen de lucht kleurde knalrood

Ook al zitten we inmiddels in februari, de herinnering blijft. Want wat was het weer lekker!

Na twee coronavolle en vuurwerkarme jaren konden we weer helemaal los. Ondanks dat je geen illegaal vuurwerk mocht kopen, hebben en afsteken, hebben we dat gewoon kunnen bestellen. Geen haan die er naar kraait. Gebrek aan handhaving verzekerd, want er zijn grote tekorten aan politieagenten en BOA’s (Buitengewoon OpsporingsAmbtenaren).

In ons arme landje werd een record aan legaal vuurwerk omgezet, te weten 110 miljoen euro’s. Wat er aan illegaal vuurwerk is omgezet is natuurlijk onduidelijk (de knallende explosies waren er zeker niet minder om), maar wel is de grootste hoeveelheid ooit onderschept en in beslag genomen (ruim 670.000 kg).

En laten we wel wezen, als er een stad is met een vuurwerkverbod en er kan geen verbod op de verkoop worden afgekondigd en toegepast, dan nodig je uit tot illegaliteit. Niet alleen de lucht kleurde knalrood

Hulpverleners zijn weer belaagd met vuurwerk en andere projectielen en daarbij zijn de nodige slachtoffers gevallen. Handhaving werd niet toegepast en terecht. Het was onbegonnen werk. We hebben weer een als vanouds aantal slachtoffers aan vuurwerk, waaronder een dode man bij het carbid schieten.

Wat een oergezellige Hollandse traditie, die ze ons niet mogen afpakken. We zijn zwarte piet ook al kwijtgeraakt. Dit moeten we echt in ere houden, dus inclusief de slachtoffers.

In elk geval hebben wij Nederlanders – oké ik weet het: niet allemaal – laten zien dat wij niet met onze vrijheid om kunnen gaan. We vinden dat we er recht op hebben om vuurwerk af te schieten, maar dan zonder de verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Nou ja, de volgende dag wordt vaker dan vroeger de straat weer schoongemaakt, maar meestal alleen ons eigen stukje. Wat in de tuinen en voor de voordeur van de vuurwerkloze buren is neergekomen, laten we voor die buren als droevig souvenirtje van ons knalfeestje.

Bij dat toegeëigende recht op illegaal afsteken van vuurwerk hoort ook het recht op medische behandeling in ziekenhuis en oogkliniek. Maar welke verantwoordelijkheid nemen we dan? Zeker als het gaat om niet-vuurwerk-afstekende slachtoffers. Is dan de gedachtegang: oh, daar hebben we onze wettelijke aansprakelijkheidsverzekering voor? Die regelt de afhandeling wel.

De normloosheid en het gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef strijden om de hoogste score. Door deze overweldigende losgeslagen rechtenclaim dwingen we de centrale overheid tot een verbod op verkoop, bezit en afsteken van vuurwerk.

Het is net als met de snelheidslimieten op de wegen: harder moet toch kunnen? We letten toch goed op? Nou, één appje achter het stuur moet toch kunnen? En oké, dat derde biertje voor ik in de auto stap kan echt wel, heus ik let extra op. De grenzen van onze verantwoordelijkheid schuiven we graag iets verder op. Het verschil van die aan onszelf toegekende grensverlegging rekken we even gemakkelijk op naar (weer) iets verder. Tot het toch een keer mis gaat! Dan krijgt spijt om de hoogste aandacht. Niet alleen de lucht kleurde knalrood

De gevolgen kennen we. Hulpverleners met PTSS (PostTraumatisch StressSyndroom) en lichamelijke schade aan hun gezondheid. Verkeersslachtoffers met tijdelijk of blijvend letsel tot aan overlijden. En een overheid die totaal geen verantwoordelijk antwoord wil geven op die ‘eigen rechter’-gedachte van haar burgers, bang om zieltjes bij de volgende verkiezingen te verliezen. En zo glijden we van kwaad tot erger en nog erger en …..

Komt er nog berouw na de zonde? Moeten we niet knalrood van schaamte zijn? Niet alleen de lucht kleurde knalrood

Auteur: Guus.