Slikschaamte
Slikschaamte
Het (recreatieve) drugsgebruik lijkt steeds normaler te worden. Een muziekfestival kan niet zonder. Controle aan de poort faalt, als die al plaatsvindt. Een weekeindje feesten – ook zonder festival – is niet geslaagd als je niet een geestverruimend pilletje slikt (en/of je volgiet met alcohol). En in onze prestatiemaatschappij met zijn resultaatgerichte ’targets’ heb je wat nodig om door te blijven draaien. Dus slikken, snuiven en spuiten we er op los dat het een liefdeloze lust is.
Gevolg is dat er een crimineel circuit is ontstaan waarin drugs worden gemaakt, ingevoerd en verhandeld en een hele bedrijfskolom en marktketen onder de radar opereert om onze prestaties op te krikken en ons een geslaagd weekeinde te bezorgen. Met alle verslavingen, ontspoorde (vaak jonge) dealers, zorgverlening, gewonden en doden van dien.
Maar wat kun je eraan doen? Een ontmoedigingscampagne? Meer handhaving? Meer opsporing? Gedogen of zelfs legaliseren?
Handhaving vindt nu ook al plaats, maar werkt onvoldoende, want kan niet worden uitgebreid wegens overbelasting van de handhavers, en richt zich bijna uitsluitend op de gebruikers. Wel kan een festival verplicht worden om geen drugs van welke soort toe te laten, stewards die de toegang bewaken wordt dan toegestaan mensen te fouilleren, dan wel dat drugshonden al snuffelend de (in onderkleding) verstopte drugwaren opsporen. Dat vereist wel dat binnen het festivalterrein ook gehandhaafd wordt als er toch nog drugs of gebruik van drugs wordt geconstateerd, met een flinke boete voor de festivalorganisator en de gebruiker.
Opsporing, als aanvulling op handhaving naar de gebruikers toe, vindt nu ook al plaats met soms grote vangsten, bijvoorbeeld in de haven van Rotterdam, en ongetwijfeld zullen er de nodige bolletjesslikkers worden opgepakt op Schiphol. Maar ook daar zijn de mogelijkheden door overbelasting van de opsporingsmedewerkers beperkt.
Gedogen van drugsgebruik doen we al en levert dus de geschetste problemen op. De roep om legalisering neemt toe. Daarmee zal de markt wel worden verstoord, maar het levert wel een hypocriete positie voor de overheid op, net zoals we dat bij het hasjgebruik zien.
Stel dat we toch tot legalisering overgaan. Dan moet de overheid dus producten van de criminele markt betrekken en verhandelen, zelf gaan produceren of via (nieuwe) bedrijven een openbare aanbesteding uitschrijven voor productie, vervoer en verkoop.
Op dezelfde wijze als bij alcohol en rookwaren kan dan via accijnzen de prijs opgeschroefd worden om het gebruik te ontmoedigen. Bij het roken werkt dat tot nog toe deels. Die accijnzen kunnen dan worden gebruikt om de opsporing te vergroten. Maar effect van prijsopdrijving kan weer zijn dat er een illegaal circuit komt of blijft.
Ontmoediging kan door een gerichte voorlichting. Net als bij het ontmoedigen van roken kunnen de verschrikkelijkste beelden in een brede mediacampagne worden getoond. Ongetwijfeld kan de hulpverlening van verslavingsinstellingen en ziekenhuisafdelingen Spoedeisende Hulp de informatie en beelden aanleveren van de dieptrieste gevolgen en soms onomkeerbare beschadigingen van drugsgebruik. Slikschaamte.
Die al dan niet recreatieve gebruiker houdt dus wel zo´n systeem in stand dat leidt tot gezondheidsschade, behandeling daarvan en het hele criminele circuit dat er in veel gevallen niet terugdeinst voor geweld, tot zelfs pogingen tot moord en liquidaties. Of dat ook geldt voor de dood van advocaat Wiersum en misdaadjournalist Peter R. de Vries, kan waarschijnlijk lijken maar is nog niet bewezen in een rechterlijke uitspraak.
Een combinatie van aanpakvormen zal – zoals gebruikelijk – het meeste werken om de onder- en bovenwereld van drugsgebruik te verminderen tot miniseren.
En dan ben je als gebruiker brandschoon bij: Geen drukke Partie zonder schadelijke Smartie of Snuf een Snuifje of Slikkertje Lik of ….. (vul maar aan en teken plus kleur de geestverruimde plaatjes in je hoofd)? Slikschaamte
Auteur: Guus