Je suis Tahir
Zaterdag 28 november 2015 is de heer Tahir Elci op 49 jarige leeftijd doodgeschoten. Deze Turkse mensenrechtenadvocaat pleitte er in de Turkse plaats Diyabakir voor dat strijdende partijen de historische monumenten, die zo veel verschillende culturen verbinden, te sparen. De groep kreeg als antwoord een kogelregen, waarbij de heer Tahir Elci dodelijk werd getroffen. De politie, waaronder agenten in burger, zette de achtervolging in waarbij uiteindelijk ook twee van hen overleden.
Tegen de staatsonderdrukking verdedigde de heer Tahir Elci met name Koerdische slachtoffers, waarbij hij doorging tot aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Vanuit anti-Koerdische ultranationalisten regende het doodsbedreigingen aan zijn adres. Ondanks dat hij dus was gewaarschuwd ging hij door met onder andere het oproepen van zowel het Turkse leger als de Koerdische PKK om de strijd te staken en opnieuw vredesonderhandelingen te starten. Hij was al eens opgepakt vanwege uitspraken in een CNN-programma, maar in afwachting van een proces vrijgelaten.
Was zijn dood een terroristische aanslag? Welk etiket en definitie past op een terrorist? Het gaat om een vredesgerichte advocaat, die zijn activiteiten met de dood moest bekopen.
Zonder een voorbeeldfiguur te willen noemen, maar wat als dit in een West-Europees land was gebeurd? Te dicht bij huis om ons nog veilig te voelen. Heel menselijk en invoelbaar. Een land op zijn kop en terecht. Herdenkingsmomenten, stille tochten, een plek voor bloemen en ga zo maar door. Klopt allemaal.
Toch is er geen actie voor deze man. Geen president van het eigen of een ander land die een bloem legt op zijn graf of op de plek waar hij werd neergeschoten. Zijn die teveel bezig met de oorlog is Syrië? Of moet eerst het akkoord met Turkije over de vluchtelingenstroom rond zijn? Of moeten we niet kijken naar onze leiders, maar zelf stilstaan bij deze tragedie die ons minder lijkt te raken door de geografische en daarmee belevingsafstand.
Hopelijk, nee: Wenselijk is zijn dood niet voor niets en weten degenen tot wie hij zich richtte van beide partijen dat vrede er niet komt met kogels maar met erkenning van elkaars standpunten gevolgd door afspraken die recht doen aan beider belangen. Zijn voorbeeld (willen) volgen, zonder direct volmaakt te zijn, heeft zin en waarde, en begint in onze eigen omgeving. Meedoen?
PS: Er zijn veel meer Tahirs, soms lezen we over hen in de krant, maar evenzeer halen ze onze pers niet.