Wat willen we?

Wat willen we?

Hoe verwend zijn wij in ons luxe leventje. Oké, we hebben allerlei coronabeperkingen, waarmee onze vrijheid is begrensd, maar we hebben nog steeds voldoende te eten, te drinken en onze luxe voorzieningen waar we op kunnen terugvallen. Toch valt het op wat een tegenstellingen er zich voordoen over wat wij hebben en kunnen ten opzichte van hoe dit voor anderen, minder bedeelden is. Maken we ons daar eigenlijk wel druk om? Zonder volledig te kunnen zijn, een paar voorbeelden:

• Als de stroom in Nederland een enkele keer uitvalt, dan staan we op scherp over de schade van de inhoud van onze rijk gevulde diepvrieskast of -kist, terwijl ze in opvangkamp Moria blij mogen zijn als ze een dag zonder onderbreking stroom zouden hebben, laat staan voldoende voedsel in Jemen.
• Wij klagen over de rotzooi die wij bijvoorbeeld in het Vondelpark achterlaten na een zonnige dag, maar vinden het geen enkel probleem dat in onze vluchtelingenkampen de modder de tenten in loopt. cWat willen we?
• Waarom lopen we volkomen terecht te hoop tegen de eis van een aantal Christelijke (met name reformatorische) scholen om een anti-homoverklaring door ouders te laten tekenen, terwijl we wel accepteren dat de heer Wilders van de PVV mag oproepen tot het verbieden van moskeeën en de koran (in strijd tegen de grondwet: o.a. vrijheid van godsdienst).
• Bij de moord op de journalist Jamal Khashoggi in de ambassade in Istanbul door de machthebbers van Saoedi-Arabië werden door andere landen, waaronder Nederland, ferme woorden gesproken, maar geen veroordelende litanie voor de ruim tien jaar van het schrikbewind van de heer Assad in Syrië met onnoemelijk veel doden, verminkten en gevluchte mensen.
• Er wordt wel fors geprotesteerd tot en met een nog lopend juridisch gevecht tegen het neerhalen van vlucht MH17 en dat is natuurlijk goed, maar waarom alleen wat slappe sancties tegen de vele vergiftigingen van en moorden op de critici van de heer Poetin?
• We willen wel op vakantie, daar hebben we recht op (vinden we), maar we moeten dan niet vanuit ons appartement zicht krijgen op door geweld getekende vluchtelingen van de Griekse kampen.
• We verzetten ons tegen kinderarbeid voor onze kleding, maar kopen wel Chinese kleding (deels) gemaakt door onderdrukte en gemartelde Oeigoeren, ‘made in China’.
• Eén onopgeloste moord in Nederland is een schande, maar we accepteren wel dat we straks naar een WK voetbal vanuit een stadion kijken dat willens en wetens meer dan 6.500 mensenlevens heeft gekost door het schrikbewind in Qatar, een land dat er nog steeds de meest erbarmelijke omstandigheden voor de gastarbeiders op na houdt.
• Jongeren wordt hun jeugd afgepakt door de coronamaatregelen (vinden we), maar we laten geen kinderen toe tot Nederland die al jaren in vluchtelingenkampen verblijven. Denk daarbij ook aan het onwerkbare kinderpardon, waar bijna geen kind voor in aanmerking komt en kinderen naar een voor hen onbekend land moeten.
• We hebben wel angst voor de langetermijneffecten van de coronavaccins, maar de kunststof mondkapjes – met hun langetermijneffecten voor het milieu – liggen in grote getale op straat en er is geen enkele beperking voor ongezond voedsel dat op de lange duur verantwoordelijk is voor hart- en vaatziekten en diabetes 2.
• Terecht is er verontwaardiging over het zogenoemde glazen plafond, waarbij vrouwen te weinig vertegenwoordigd zijn in hogere functies van bedrijfsleven, politiek en andere organisaties. Maar wie hoor je erover dat vrouwen in vluchtelingenopvangkampen – ook in Europa – ’s avonds en ’s nachts niet veilig naar het gezamenlijke toiletgebouw kunnen vanwege het reële risico van aanranding tot verkrachting?

 

Zouden wij met die mensen elders willen ruilen? Vinden wij dat behoren tot het nieuwe normaal? Of gaat de koopmansgeest voor de mensenrechten? Kortom, maken we ons druk om de juiste dingen?

Wat willen we?

 

Auteur: Guus