Wereldbeeld(mis)vorming
Wereldbeeld(mis)vorming
Hoe staat het ermee in de wereld? Niet best! Als je de kranten openslaat ademt de ellende van de pagina’s je tegemoet en als je het nieuws volgt via je beeldscherm dan springen de wantoestanden je in het gezicht.
Als je het heel groot benadert zie je de blokvorming van de Verenigde Staten, Rusland en China. Oja, Europa doet ook nog mee.
Gelukkig hebben we in de VS een president die weer logisch kan nadenken, al hoef je het niet altijd met hem eens te zijn. Zijn voorganger heeft heel veel schade toegebracht, zowel in eigen land (‘America first’ werd het eerst kapot gemaakt), als in het buitenland (denk aan het Midden-Oosten).
China is een wereldmacht die niet alleen economisch meedraait, maar ook politiek een stem van belang heeft. President Xi probeert ook steeds meer buiten de eigen grenzen invloed te kopen met leningen aan o.a. Afrikaanse landen. Als je naar hun mensenrechtenschendingen kijkt, dan lijken zij ook de eerste plaats te bezetten. Naast dat zij al decennialang de Tibetanen en hun cultuur de kop omdraaien, doen ze dat nu ook met de Oeigoeren. De martelingen, verdwijningen en heropvoedingskampen worden met regelmaat door mensenrechtenorganisaties en media onderbouwd aangetoond. Maar ook de status van Hongkong, zoals China met het Verenigd Koningrijk in een overeenkomst heeft vastgelegd, wordt met voeten getreden. Daarnaast is hun expansiedrift recent weer opgelaaid met hun afvallige provincie Taiwan. Het lijkt een kwestie van tijd voor zij Taiwan weer inlijven. De voorbereidingen zijn gestart.
Het Rusland van president Poetin trekt zich evenmin iets aan van mensenrechten. En ook buiten de landsgrenzen zijn opponenten niet veilig. De vergiftigingen buiten Rusland zijn opvallend, maar hebben nauwelijks repercussies voor de leiding van Rusland. De heer Navalny kan er nog wel van meepraten, maar dat is een uitzondering op de regel van overlijden. Ook bij het inlijven van de Krim werd door het Westen even gemopperd, maar weer snel vergeten vanwege handelsbelangen of iets anders. Oekraïne inlijven is (nog) niet gelukt, maar de strijd aan de oostgrens gaat nog steeds door.
Lekker een pilsje pakken met de heer Poetin op de Olympische winterspelen van 2014 in Sotsji moet dus wel kunnen.
Maar ook Rusland heeft invloed buiten de eigen landsgrenzen. Niet alleen Hongarije lonkt naar Rusland, ook een aantal rechtspopulistische leiders als mevrouw Le Pen in Frankrijk en onze eigen heer Baudet van Forum voor Democratie likken lekker de hielen van de heer Poetin. Mensenrechten spelen voor deze partijleiders kennelijk nauwelijks een rol. Wit-Rusland staat al fors onder de invloedssfeer van het Kremlin, dus de heer Loekasjenko kan na zijn verkiezingsfraude alles maken. De heer Poetin blijft hem steunen. En net als in Rusland vinden er veel verdwijningen en martelingen plaats in Wit-Rusland. Kranten komen met de nodige maar ook gruwelijke beschrijvingen ervan. Sadisten hebben er vrij spel, niemand houdt ze tegen. En er zijn natuurlijk meer omliggende landen die de dictaten van het Kremlin gretig opvolgen. Zo heeft Rusland toch een buffer om zich heen als eerste schil voor Rusland zelf aan de beurt zou zijn om aan te pakken.
De Verenigde Staten zijn overigens zelf verre van brandschoon. Los van het structurele politiegeweld tegen de eigen zwarte bevolking, kennen we de vervolgaanpak van de terroristische aanslag van 11 september 2001 op de Twin Towers, het Pentagon en het uiteindelijke neergestorte vliegtuig in Pennsilvania. In het wilde weg werden vermeende terroristen opgepakt zonder vorm van proces en naar Guantanamo Bay (op Cuba) verplaatst buiten het zicht van iedereen. Om de eigen juridische regels te omzeilen werden gevangenen zelfs via aparte vluchten naar plekken gebracht waar ze zonder enige controle konden worden gemarteld om bekentenissen uit deze mensen te persen. Waterboarding bleek een graag toegepaste techniek. En van de aanvankelijk 780 gevangenen zitten er nog steeds meer dan 40 vast in deze gevangenis. Voor velen is hun schuld niet bewezen en is evenmin een proces gevoerd. Hun levens zijn compleet verwoest.
En uiteraard kennen we ook andere landen die zich weinig van mensenrechten aantrekken. Neem Saoedi-Arabië dat de journalist Khashoggi in de eigen ambassade in Turkije heeft vermoord en in stukken gehakt om zich van zijn lichaam te ontdoen. Protest van alle kanten voor een paar weken en nu doet de verantwoordelijk leider weer driftig mee in de internationale politiek.
Tot slot Europa, dat het maar niet eens kan worden bij elke buitenlandse politieke kwestie. Cyprus, dat opnieuw de poot dwars zet, nu bij de sancties tegen Wit-Rusland, omdat Cyprus met Turkije nog een appeltje heeft te schillen. Dat is 26 tegen 1, dus gebeurt het niet. En als die 26 landen wel gewoon als afzonderlijke landen de sancties doorzetten, bereiken zij toch het resultaat wat zij willen, maar nee, er moet unanimiteit zijn. Waarom?
Kortom, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar bij heel veel landleiders en hun entourage druipt het van hun handen.
Auteur: Guus