Vertrouwen in de politiek: radicalisering

De gevestigde partijen verliezen hun aanhang en de zekerheid van hun macht. Anderzijds zien we een opkomst van alternatieve partijen, veelal populisten die de in het verleden niet als normaal gevonden gedachten willen omvormen naar gedrag van het land.

De Algemene Inlichtingen- en VeiligheidsDienst (AIVD) waarschuwt dat van die beperkte groep van ‘anders’-denkenden zich een harde kern vormt van geradicaliseerden die geweld niet zullen schuwen. Een harde waarschuwing.

Van die grote groep van populistaanhangers weten we dat zij zich steeds meer ‘vrij’ voelen om datgene wat hun voormannen en –vrouwen prediken om uit te spreken en soms zelfs af te dwingen.

Een goed voorbeeld is de wet die de Partij Voor de Vrijheid er na meer dan 10 jaar door heeft gekregen: de in de volksmond ‘boerkawet’ genoemde verbodswet die het niet toestaat om met een volledige gezichtsbedekking deel te nemen aan het maatschappelijk verkeer.

Het toont hoe de grote partijen zich in toenemende mate gingen richten op een zachte versie van de groeiende (extreem)verrechtsing van de protestpartijen en populisten. Schuif maar op naar ‘minder, minder’ asielzoekers om geen stemmen te verliezen aan de PVV. Dat opschuiven en tegen die eigenlijk niet toegestane ideeën aanschurken, en dan vooral anti-asielzoekers en anti-moslims is nu gemeengoed geworden. Het werd verkocht onder de noemer dat gezichtsbescherming die onherkenbaar maakt niet mocht, denk aan het toen genoemde voorbeeld van de integraalhelm. En dat alles voor een handjevol boerkadragers die niemand kwaad deden en in de zorg keurig hun boerka afdeden als dit voor de zorgverlener nodig was. D66, die de wet indiende, gaf ook aan dat de wet onnodig was, maar deed het toch. Denk aan de kiezerszieltjes!

En het is gemeen-goed geworden om mensen aan te spreken op hun gedrag – denken èn doen – en over een te zachte benadering van het asielprobleem. Net na de boerkawet kwam het vaker voor dat mensen die deze Islamitische gezichtbedekking hanteerden werden aangesproken door PVV-georiënteerden die openlijk op die wet wezen in het openbaar vervoer en op straat.

Daarnaast moeten mijn kinderen veel langer wachten op een huis, terwijl die gelukzoekende asielzoekers direct een huis krijgen: is een veel gehoorde uitspraak. Dus het kort-door-de-bocht denken en spreken is ‘weg met die gelukzoekers’, ongeacht of ze in eigen land worden vervolgd, gemarteld of vermoord zullen worden.

Er wordt totaal niet bij stilgestaan dat de gevestigde partijen zelf de wooncrisis – dus ook van hun kinderen – hebben veroorzaakt door woningbouw, en met name sociale huurwoningen, te laten versloffen. En er nu niet voortvarend mee aan de slag te kunnen door de zelf gecreëerde stikstofcrisis, waarbij de Hoge Raad de opvolgende kabinetten aan de eigen stikstofwetgeving houdt. Nee, een grote groep terecht ontevredenen blijft op de gevestigde partijen stemmen die hun problemen hebben veroorzaakt en nu de schuld in de schoenen schuiven van de gelukzoekende asielzoekers.

Zodoende hebben de gevestigde partijen vooral door de achtereenvolgende kabinetten Rutte een klimaat geschapen van onverdraagzaamheid naar en openlijke veroordeling van mensen die niet rechts denken of zijn. Inmiddels moeten we constateren dat dit een onomkeerbare volksaard lijkt te worden. Een doorgeschoten ‘ik’-denken en -doen van rechten met afnemende verplichtingen.

Een vergaande vorm van radicaalslag!

1 vertrouwen in de politiek of niet

2 Vertrouwen in de politiek 2 de nieuwe bestuurscultuur

3. Vermindering vertrouwen in de politiek 3

4. Vertrouwen in de politiek: radicalisering (4)

Auteur Guus